Vanavond mogen we naar de proclamatie van onze oudste zoon. Hij trekt morgen de deur van de lagere school achter zich dicht en is klaar voor een nieuw hoofdstuk: op naar het middelbaar. Ik zou graag origineel uit de hoek willen komen - maar helaas blijf ik steken bij een hoop clichés. Want hoe dan?! Naar mijn gevoel lag hij gisteren nog in mijn armen te slapen met zijn kleine lijfje tegen me aan genesteld. Ik knipperde een keer met mijn ogen, en nu moet ik hem al loslaten zodat hij de wijde wereld in kan trekken. Ik herhaal: hoe dan?!
Ik weet het, ik doe misschien een beetje dramatisch. Want als ik spreek over de wijde wereld, dan bedoel ik eigenlijk een middelbare school die amper vijf kilometer verder ligt. Maar als ik eraan denk dat hij vanaf september elke dag op eigen houtje met zijn fiets de stad in trekt, krimpt mijn hart toch een beetje samen. En dan voelt het alsof ik hem loslaat in één of andere gevaarlijke jungle.
Ik zou dus liegen als ik zou beweren dat het niet met een klein hartje is dat ik me opmaak voor die grote stap binnenkort. Dat het niet met een klein hartje is dat ik me schrap zet voor die puberteit die om de hoek loert en voor alle uitdagingen die ons nog te wachten staan.
Los daarvan ben ik apetrots op de jongeman in wie hij stilaan verandert. Dat vooral. Op het parcours dat hij heeft afgelegd - en op de weg die we samen hebben afgelegd. Ik durf te denken dat we dat goed doen samen en heb er het volste vertrouwen in dat hij zijn weg wel zal vinden.
Ik probeer dus niet te veel stil te staan bij de “grote, boze wereld” waarin ik hem los moet laten. En ik probeer niet te veel stil te staan bij hoe de tijd door onze handen glipt. Maar verdorie, het is toch confronterend om te zien hoe snel die tijd vliegt. Genadeloos snel - veel te snel.
Op een dag als vandaag flitsen de beelden van een niet zo ver verleden door mijn hoofd. Ik zie dat schattige baby’tje met zijn grote blauwe ogen, dat lieve peutertje dat vol vertrouwen zijn handje in de mijne legde, dat pientere kleutertje dat me de oren van het hoofd kletste en het zalige jongetje vol humor dat beetje bij beetje evolueerde tot de kerel die hij vandaag is: een topper (ondanks het beginnende puber-gemopper). En ik kan alleen maar denken: blijf vooral je heerlijke zelf! ❤️
Nostalgisch, weemoedig, ontroerd, trots en zo fier als een gieter. Het is me wat, die rollercoaster van het moederschap.
Ik hoop dat het een zonnige avond wordt straks. Zodat ik een grote zonnebril op mijn neus kan zetten en het niet opvalt als er een klein stofje in mijn ooghoek belandt. Heel toevallig net wanneer zijn naam wordt afgeroepen. Het mag dan met een krop in de keel zijn dat ik daar zal staan - bovenal zal ik blinken van trots.
