Help! Mijn man zit in z’n midlife crisis. En ik? Ik ben onrustig …

Moeder zijn

Mijn rol als moeder is helemaal gewijzigd. De primaire zorg is weggevallen. Een kusje op een pijntje geven is niet meer nodig. Nu sluipen de tieners als spoken door het huis, laten zich enkel zien als er eten op tafel staat en voor de rest ben ik vooral taxi mama voor de hobby’s. Loslaten, heet dat dan. 

Maar niemand die mij gewaarschuwd heeft voor die nieuwe rol. Mijn tieners zijn ook niet de meest spraakzame, waardoor ik het gevoel heb niet te weten wat er in die hoofdjes omgaat tot er een vulkaan van emoties op de meest random momenten uitbarst. Dan ben ik er wel om zo goed mogelijk te luisteren en (indien gewenst) advies te geven en dat lijken ze te appreciëren. Hoewel ik vijf minuten na zo’n uitbarsting evengoed ‘cringe’ (en dat is geen compliment, weet ik intussen) kan genoemd worden door de tiener in kwestie. 

Mindblowing, dat puberbrein.

Vrouw zijn

Mijn man is veranderd, ik ook. Maar we zijn niet noodzakelijk samen in dezelfde richting veranderd. Is dit het dan? De valkuil waarin veel koppels na twintig jaar lopen? Kleine ergernissen die we nu pas opmerken, verschillende visies in hoe we de kinderen moeten opvoeden, het ‘taken for granted’ fenomeen. Dat laatste maakt me onnozel eerlijk gezegd. Geen complimenten meer, niet meer opmerken dat ik naar de kapper ben geweest, weinig spontane aanrakingen terwijl ik niets liever zou willen dan eens goed vastgepakt te worden… 

Als we erover praten dan erkent hij het wel en beloven we plechtig allebei beter ons best te doen voor elkaar. Maar het vergt energie en na een week is er van de belofte niets meer te merken. De vlinders zijn weg. Is dit het dan?

Werknemer zijn

Ik heb een leuke job, de vrijheid om zelf mijn agenda te bepalen, kansen om zaken te zien waar niet iedereen toegang toe heeft. En toch. Na twaalf jaar is het een routine geworden. Ik zit in de befaamde ‘comfort zone’ en het wordt moeilijk om er uit te geraken. 

Maar ik weet ook niet of ik er wel wíl uit geraken. Leuke collega’s, zekerheid, privileges … Dat zijn zaken die ik niet vanzelfsprekend vind en waarvoor ik dankbaar ben. Maar is dit het dan?

Mijn man en zijn midlife crisis?

Nee, de motor staat (nog) niet voor de deur, maar de puberale streken zijn wél aanwezig bij mijn man. Optrekken met jongere kerels en dan ook uitgaan alsof hij terug 21 is. Met als gevolg dat hij wel katert als een 50-jarige. Zijn eigen agenda staat voorop en hij gaat er van uit dat ik er ben voor de kids. Let op, hij is wel de fun dad voor de kids en helpt wanneer hij kan. Maar toch, is dit het dan?

Ik en mijn midlife crisis?

Als er iets goed is wat deze ‘crisis’ met zich meebrengt, is het dat ik bewust meer voor mezelf kies. Ik ontdek nieuwe hobby’s, ik zeg thuis al eens sneller ‘trek jullie plan’, kortom: ik zet mezelf meer voorop. Na 14 jaar moeder zijn, vind ik dat ik dit verdien. 

Dat wil niet zeggen dat ik mijn gezin volledig in de steek laat. Nee hoor, ik rijd nog altijd rond als taxi, verzorg nog altijd de maaltijden, probeer te helpen waar ik kan met huiswerk … Alleen plan ik nu bewust tijd voor mezelf in. Maar het is door dit te doen dat ik merk dat er zoveel dingen zijn die ik nog wil ontdekken. Een bepaalde fear of missing out misschien?

Hoe warrig mijn hoofd op dit moment ook is, ik blijf zoeken naar een nieuw evenwicht tussen de kids, mijn man en mezelf. The road will be bumpy…