Ik wil graag de vriendin zijn van mijn tiener – maar eerst moet ik zijn mama zijn

In het eerste middelbaar draaide mijn kind 180°. Hij had altijd de beste punten, maar plots wil hij niet meer studeren, wil hij geen huiswerk meer maken en geeft hij niets meer om cijfers. Ik probeer er met hem over te praten, maar de enige reactie die ik van hem krijg is dat hij met zijn ogen rolt, wat onverstaanbare tienertaal mompelt of zijn deur dichtslaat. Hij heeft niet eens een poster nodig op zijn deur om me te vertellen dat ik niet langer welkom ben; ik kan tussen de regels door lezen. En het is duidelijk: ik ben niet welkom in zijn persoonlijke tienerdomein.

Ik mis onze gespreken ’s avonds. Ik mis onze grapjes. Ik mis de dagen dat hij na school in de auto sprong en de hele weg naar huis aan het kletsen was. Hij deelde elke seconde van elk detail van zijn dag. 

Als hij nu nog eens in een praatgrage bui is (wat niet vaak voorkomt, tenzij bij één van zijn basketbalvrienden), heb ik de neiging om woorden als “Bro” te laten vallen, zodat ik cool genoeg lijk voor hem om met me te praten. Maar ik weet dat die woorden niet goed zouden vallen.

Hij voelt zich nochtans duidelijk op zijn gemak bij mij. Comfortabel genoeg om dingen met me te delen die ik daarom niet per se altijd wil weten, zoals kleedkamerpraat onder de jongens. Ik wil hem niet de boodschap geven dat ik niet opensta voor wat hij met me wil delen, dus luister ik altijd – ook als ik het eigenlijk niet wil horen. Zelfs bij de bizarre tienerdetails blijf ik aandachtig luisteren. Maar waar ligt de grens? Ik moet mezelf er soms aan herinneren: ik ben niet zijn vriendin – ik ben zijn mama. 

Pas op, ik wil graag zijn vriendin zijn. Dat we elkaar vertellen over onze dag, zoals we dat vroeger deden. Ik wil horen wat er zich allemaal afspeelt op school, zoals hij dat vroeger met me deelde. Nu vang ik alleen flarden op van gesprekken met zijn jongere broer, die me achteraf vaak op de hoogte brengt van de gebeurtenissen. 

Maar als het gaat om zijn taalgebruik, gamen, een gebrek aan respect, schermtijd of scoiale media is er een duidelijke lijn. Ik moet de grenzen bepalen en mijn werk doen als mama. Dat is geen gemakkelijke opdracht, en die lijkt elke dag moeilijker te worden. 

Mama zijn van een tiener is niet voor doetjes. Ik moet vaak aan de kant zetten wat ik wil, om hem de levenslessen te geven die hij nodig heeft. Dat is moeilijk. Het loont niet altijd. Het voelt soms alsof ik in een toxische relatie zit en alleen maar geef zonder terug te krijgen. Ik krijg vaak alleen maar antwoorden van één lettergreep – of gewoon geen antwoord. 

Ik weet dat er licht is aan het einde van deze tunnel. Ik zie sprankeltjes hoop. Hij vertelt me weleens over een privé-grapje met zijn vrienden. Hij bedankt me omdat ik hem naar de training van de basket breng. Hij vertelt over zijn laatste wedstrijd tijdens de rit naar huis. En dan weet ik dat onze band er nog altijd is. 

Op een dag zullen we de beste vrienden zijn. Dan zullen we samen een koffietje gaan drinken, uit eten gaan en praten op voet van gelijkheid. Misschien delen we dan zelfs een fles wijn en halen we herinneringen op aan zijn tienerperiode (en misschien ook de mijne). 

We zullen vrienden zijn op een dag. Maar niet vandaag. Vandaag komt mijn rol als ouder, als mama, als beschermer, als gids … op de eerste plaats. Er is nog genoeg tijd voor vriendschap als hij volwassen is, misschien zelf een gezin heeft, en (durf ik het te zeggen?) snapt wat het opvoeden van een tiener inhoudt. Dan zullen we vrienden zijn. Wat zeg ik, de allerbeste vrienden. 

Maar nu ben ik bovenal zijn mama. 

Bron: Her view from home