Met deze zin verpestte ik het leven van mijn tiener

Toegegeven, mijn aanwezigheid bij de kapper is niet meer persé nodig, de jongens kunnen zelf prima aangeven wat ze zelf willen. Maar omdat ik toch taxichauffeur van dienst ben, en het binnen warmer is dan in de auto, vergezel ik ze maar even. En oh ja, mijn portemonnee moet ook nog in actie komen aan het einde van de knipbeurt. Dus nestel ik mij tussen de andere wachtende klanten, met een goed boek. 

Ik ben al een aantal bladzijden opgeschoten als tiener 1 blinkend tevoorschijn komt. Weer mooi kortgeschoren, wat gel erin bovenaan. Mooi kopje. Tiener 2 neemt zijn plaats in op de kappersstoel en legt uit hoe hij zijn haren geknipt wil hebben. Ik zie hem eerst aan die lange haardos voelen die voor zijn ogen valt. Je kent het wel, dat typische jongenskapsel waar alle puberjongens nu mee rondlopen. Zo’n klein struikje dat tot net boven hun ogen groeit. Daarna veegt hij over de zijkanten, net boven zijn oren. En precies op dat moment spreek ik de gevleugelde woorden: 

‘Doe ze maar goed kort!’

Ik duik weer met mijn neus in mijn boek, want daar was het ontzettend spannend. Veel spannender dan in de kappersstoel, dacht ik. Maar boy, was I wrong! Terwijl ik de letters vol spanning aan het verslinden was, doorstond mijn zoon doodsangsten in de stoel. Want de woorden die ik net uitgesproken had, en die betrekking hadden op de uitgegroeide pluizen boven de oren van mijn zoon, dus aan de zijkanten, werden door de kapper compleet fout geïnterpreteerd. En hij liet zijn schaar met een razendsnel tempo tekeergaan op het hoofd van mijn tiener. Bovenop zijn hoofd. In de weelderige struik waar hij maanden voor gespaard had… En waar hij ook echt mooi mee stond, in tegenstelling tot sommige andere pubers. Het ontging mij compleet dat hij met tranen in de ogen moest toezien hoe zijn persoonlijkheid aan flarden geknipt werd tot zo’n 3 cm boven zijn wenkbrauwen. Tot hij klaar was en met een fijn stemmetje voor mij stond: ‘Mama?’

Toen ik opkeek uit mijn boek, moest ik moeite doen om geen hand voor mijn mond te slaan. Dat coole kapsel van mijn tienerzoon! Helemaal weg, vernield, gekortwiekt. Zijn voorhoofd had wat weg van iemand die zelf zijn frou had proberen te knippen en telkens korter en korter was moeten gaan. Ongetwijfeld was dit een echt kapsel, en zijn er jongens die daar mooi mee staan. Maar niet mijn tiener. Ik zag de paniek en teleurstelling in zijn ogen, en ik voelde zo hard met hem mee. 

Terwijl zoon 3 zich braafjes in de kappersstoel nestelde, werd ik terug geflitst naar mijn eigen tienerjaren, toen Natalie Imbruglia een dikke hit scoorde met ‘Torn’. Haar kapsel in die videoclip vond ik zo geweldig dat ik ermee naar mijn kapster stapte. Het resultaat leek in de verste verte niet op dat van Natalie Imbruglia. Natuurlijk niet, want ik had een andere haarkleur, veel dunnere sprietjes en er waren geen stylisten uren mee bezig geweest om alles in de plooi te leggen. Teleurstelling alom. Dus ik wist precies wat mijn zoon voelde. Zelfs zonder dat hij het zei, wist ik dat hij de komende dagen met een muts zou rondlopen. Dat dit kapsel voor hem op dat moment het allergrootste drama was dat er maar kon gebeuren. En hoewel ik wist dat hij er totaal geen boodschap aan had, sprak ik alweer een overbodige zin uit:

‘Och, dat groeit wel weer bij.’