New pubermom in town: eten dat die pubers kunnen!

Mijn kinderen zijn nooit de grootste eters geweest. En het is niet dat ze supermoeilijke eters zijn, maar ze durven al eens hun neus op te halen als mijn man of ik liefdevol een vers gekookte maaltijd voor hun neus zetten ‘omdat dat ene er toch maar raar uitziet.’ 

Koekjes gaan er altijd in als het van hen afhangt, dat zie je van hier. Fruit gelukkig ook. Maar die warme maaltijd, daar moeten ze al eens in gemotiveerd worden. Als er hamburgers op tafel staan bijvoorbeeld, dan eten ze elk een halve. Helemaal prima, we zijn dat intussen gewoon zo en ze eten heus wel gevarieerd (wortels en komkommers zijn hier als tussendoortje ook altijd al een hit geweest). 

Enfin, dat was tot voor kort het geval. Sinds kort heeft mijn tiener daar niet meer genoeg mee, met een halve hamburger. Meer nog, die verorbert plots vlotjes en zonder met de ogen te knipperen twéé hamburgers. ‘Grote honger’ is de uitleg die ik dan krijg. 

Het zorgt ervoor dat ik me weleens in het haar moet krabben en dat ik zelf terugval op een boterham – want de kok van dienst (ik dus) blijkt niet genoeg te hebben gemaakt voor iedereen en wil natuurlijk haar kindertjes pleasen, ook als dat ten koste van haarzelf gaat. 

Ook de koelkast wordt sneller geplunderd dan ik die terug kan aanvullen. Yoghurtjes, fruit, nootjes, brood, koekjes of snoep: het verdwijnt allemaal giga-snel in die schijnbaar bodemloze maag. En dus mag moeder halverwege de week terug naar de supermarkt, terwijl ik dacht dat ik die eerste keer al meer dan genoeg bij had voor een hele week. Niet dus, dat was buiten de hongerige tiener gerekend.

Nee, ik heb het nog niet onder de knie, dat juist kunnen inschatten van porties met een tiener in huis die groeit terwijl ik erop sta te kijken. Oefening baart kunst, zullen we maar denken zeker? En ondertussen spaar ik liefdevol die hamburger uit mijn mond zodat mijn tiener voldaan is (voor minstens een halfuur).