Papa vraagt zich af: is dit het nu?

Begrijp me niet verkeerd, ik ben me heel bewust van mijn privileges. Maar wat mensen niet zien, is dat die goedbetaalde job niet alleen die mooie auto met zich meebrengt die op de oprit staat te blinken, maar ook heel wat stress. Targets moeten gehaald worden, deadlines zijn stevig – waardoor ik het gevoel heb constant onder druk te staan. 

Bovendien heeft het leven dat we leiden een prijskaartje. Ons huis moet afbetaald worden (en die lening is niet mals), de tieners kosten handenvol geld … En dat zorgt op zich ook weer voor stress: want ik móet dus wel blijven presteren. Door de stress heb ik regelmatig last van hoofd- en maagpijn, waardoor ik me echt door de dag moet sleuren. 

Maar hoe hard ik er ook voor ga, het lijkt wel of mijn omgeving nooit tevreden is. Ik mag nog zo mijn best doen op het werk, de grote bazen vinden altijd wel een reden om te klagen of meer te willen. En als ik dan uitgeblust thuiskom, word ik ook maar lauw onthaald. De tieners draaien met hun ogen bij alles wat ik zeg en lijken alleen maar te denken “Wat een boomer”. 

Met mijn vrouw heb ik op zich een prima relatie, maar in de alledaagse drukte kunnen de frustraties ook weleens hoog oplopen. Ik spring bij waar ik kan thuis, maar het zit haar hoog dat zij het grootste gedeelte van de organisatie van het huishouden op zich moet nemen. En ik snap haar ergens wel, maar anderzijds: ik heb ook maar twee handen en er zijn ook maar 24 uren in een dag. 

En dus betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik me afvraag of dit het nu is. Er is zo weinig tijd om gewoon te genieten, even tot rust te komen of plezier te maken. Er moet gewoon zo ontzettend veel, dag in dag uit. Ik ben constant in de weer, maar krijg er nauwelijks appreciatie voor terug. En veel tijd voor mezelf zit er ook niet in. 

Ik overdrijf hier nu weliswaar een beetje. Ik besef wel dat ik heel blij mag zijn dat ik een job heb. Ik weet heus wel dat die tieners aan het puberen zijn en dat ik hun gezucht en geklaag niet persoonlijk mag nemen. En ik snap echt wel dat het huishouden gewoon gedaan moet worden en dat ik ook mijn steentje moet bijdragen. Maar soms wordt het me gewoon even te veel en word ik er een beetje moedeloos van.

En het lijkt not done om dat te uiten …