Ik ben nooit echt een babymama geweest. Lief en schattig, zo’n klein wurmpje, maar ook immens veel werk. Ik stop dan ook zelden of nooit mijn hoofd nostalgisch in een kinderwagen, maar ben daarentegen heel blij dat zoonlief wat groter is. Voor mij werd het pas echt leuk wanneer hij de kaap van de drie bereikt had en sindsdien werd het alleen maar beter. Elke stap naar zelfstandigheid juich ik toe en daardoor is onze band enkel sterker geworden. Waar ik de peuterpuberteit meermaals vervloekt heb, zag ik de puberteit eerder verwachtingsvol tegemoet. Het is een fase als een andere, die vast weer interessante momenten oplevert. Ja, toch?
Droompuber
Zoonlief is al een tijdje elf en vertoont al behoorlijk wat signalen dat we aan de vooravond daarvan staan. Dat uit zich soms in humeurigheid, maar ook in een drang naar meer zelfstandigheid. Waar hij als kind eerder angstig en terughoudend was tegenover nieuwe dingen, ontpopt hij zich meer en meer tot een ondernemende jongere die best wat verantwoordelijkheid aan kan.
Geef toe, als je kind zijn huiswerk af heeft tegen dat jij thuiskomt, waarom zou hij dan niet zelfstandig van school mogen fietsen en een uurtje alleen blijven? Enkel mijn naar geruststelling hunkerende moederhart stond dat nog in de weg. Daarom heeft meneer sinds kort een telefoon, waar hij consequent een berichtje mee stuurt als hij op school of thuis is gearriveerd. Met een droge ‘geen probleem’ aan toe als ik hem daarvoor bedank.
Toegegeven, ik heb een droompuber. De ongecontroleerde strijdkreten (ZUUUU), de discussies (maar jij hebt toen gezegd dat…) en het occasionele ogenrollen bedekken we met de mantel der liefde.
Winnen is ook verliezen
En toch… is het soms moeilijker dan ik dacht om los te laten. Ons voorleesuurtje voor het slapengaan was iets waar we beiden ontzettend van genoten. Als schrijfster vind ik het heerlijk om de wereld uit boeken tot leven te laten komen, met bijhorende stemmetjes uiteraard. Het was ook een manier om mijn zoon, die mijn liefde voor lettertjes helaas niet deelt, toch aan het lezen te krijgen. Zelfs tijdens verveelmomenten was het een dankbare tijdverdrijver. En nu, sinds dit weekend, is dat plots voorbij. Van de ene dag op de andere, halverwege het laatste deel van de Harry Potter reeks. Ook onze sleepovers als papa enkele dagen voor het werk naar het buitenland moet, zijn plotsklaps voorbij, terwijl hij daar een maand geleden nog zo naar uitkeek.
Maar goed, het hoort bij opgroeien. We vinden vast wel weer iets nieuws dat ons verbindt.
En anders is er altijd nog ‘den drive’ van een of andere hamburgertent.
