Tiener vertelt: ‘Mijn mama vindt zichzelf een goeie moeder, maar ik niet’

Ik ben 17 en de oudste van vier kinderen. Mijn broers en zusje krijgen alles van mijn mama: aandacht, hulp, knuffels, aanmoediging… Zij is voor hen de toegewijde, betrokken moeder waar je in boeken over leest. Maar voor mij? Precies het tegenovergestelde…

‘Jij bent anders!’

Toen ik klein was, voelde het al vreemd. Geen warme momenten, geen mama-dochtertijd, geen troost als ik verdriet had… Alleen de boodschap: ‘Jij bent anders. Jij bent lastig.’ En dat ‘anders zijn’ heeft blijkbaar een reden: ik lijk op haar jongere zus, mijn tante dus. Die vrouw haat ze met heel haar hart, omdat die zogezegd alles beter kon. Ze was slimmer, succesvoller, geliefder… Mijn moeder praat vaak vol jaloezie en woede over haar. En omdat ik op haar lijk én goed ben op school, ben ik dus blijkbaar het levende bewijs van alles wat zij niet wil zien.

Als ik vroeger honger had, zei mijn moeder: ‘Jij bent slim genoeg om zelf een boterham te maken.’ Als ik hulp vroeg met huiswerk of koken, kreeg ik steevast: ‘Vraag het aan je spiegelbeeld, of doe zoals je tante: leer het zelf maar.’ Zelfs als ik ergens niet kon (ik ben wat aan de kleine kant), moest ik het zelf maar uitzoeken. Het kwam altijd terug op dat ene: je lijkt op haar, dus ik moet niks voor je doen.

Het lijkt alsof ik iets verkeerd doe, gewoon door er te zijn

Als andere mensen me wél complimentjes geven, omdat ik iets lekkers bak of goed heb gescoord op school, dan zie ik haar gezicht meteen vertrekken. Sarcastische opmerkingen, sneren, of gewoon complete stilte. Zelfs als mijn jongere broers of zusje mij om hulp vragen (bijvoorbeeld bij hun huiswerk), kan ze daar niet tegen. Ze heeft me al naar mijn kamer gestuurd omdat ik hen hielp. Alsof ik iets verkeerd deed door er gewoon te zijn.

Mijn papa? Die ziet het wel, denk ik. Maar hij weigert toe te geven dat het echt gebeurt. Zelfs met bewijs voor zijn neus blijft hij zeggen: ‘Je beeldt het je in, je mama is echt geen slechte moeder.’
Anderen in de familie, inclusief mijn oma en opa, weten het ook. Maar ze doen er niks mee. En mijn tante, waar ik dus zogezegd op lijk? Die wil niks meer met onze familie te maken hebben. Ik heb haar ooit geprobeerd te contacteren, maar ze wil zelfs van mij niets weten.

De druppel

Onlangs hoorde ik mama nog eens aan andere ouders vertellen hoe geweldig ze wel niet is als moeder. Ik kon het niet meer houden. Ik zei: 'Je bent misschien een goede moeder voor hen, maar niet voor mij. Je behandelt mij alsof ik niet besta, gewoon omdat ik op je zus lijk.’ Ze barstte los. Ze riep dat ze geen verplichting voelt om een goeie mama te zijn voor iemand die zo is als ik. Dat ik haar zus had kunnen zijn, en dat ze hoopt dat die doodvalt. Toen ze het aan mijn papa vertelde, kreeg ik twee weken huisarrest voor ‘respectloos gedrag’. Want blijkbaar is zeggen hoe ik me voel erger dan jarenlang genegeerd worden. Mijn broers en zusje snappen me wel. Zij zien het verschil. En toch voelt het alsof ik de enige ben die het probleem durft te benoemen, en daar dan ook nog voor gestraft wordt.

Wat ik wil zeggen?

Soms voel je je in je eigen gezin een buitenstaander. Alsof jij de enige bent voor wie de regels anders gelden. En nee, dat is niet eerlijk. Je verdient het wél om liefde te krijgen, zelfs als je ouders daar moeite mee hebben. Het is niet jouw fout als iemand zijn eigen issues op jou projecteert. Ik weet niet hoe mijn verhaal afloopt. Maar ik weet wel: ik ben niet gek. Ik ben niet ondankbaar. En ik ben zeker niet de enige die hiermee worstelt.

BRON: vrij vertaald naar REDDIT