Kwaadheid en woede borrelden in mij op, ik ging als een furie te keer, goed wetend dat ik een slagveld achterliet met mijn woorden. Alsof er een vuurbal in me zat. En oh, wat zal ik veel mensen gekwetst hebben ooit in mijn puberjaren.
Ik denk dat ik altijd wel wat boosheid gevoeld heb als tiener. Ongezien, ongehoord, onbegrepen, gefrustreerd …
In die tijd werd er niet rond de keukentafel gezeten om te praten over hoe iets voelde, over een beslissing die genomen werd of over waar je angstig of bezorgd over was. Nu wel. Hier wel. We staan er op, die familiegesprekken waar iedereen beter van kan worden. En misschien dat het me daarom zo raakt als mijn tieners het ‘uithangen’, razend worden, met deuren gooien.
“Waarom dan??? Ik ben er toch???” schreeuwt mijn ego. Maar goed, ik leer bij. En ik probeer me niet verantwoordelijk te voelen voor hun drama, ik probeer me niet afgewezen te voelen. Ik probeer hen ruimte te geven, ruimte voor hun emoties, ruimte voor een gesprek of geen gesprek, ruimte voor hun stilzwijgen.
