Wanneer het ouderschap je zwaar valt

Mijn kinderen hebben een sterke wil, luisteren moeilijk, zijn vaak onbeleefd tegen mij en geven graag weerwoord. Ik voed intens op, maar krijg met moeite harmonie in mijn alleenstaande gezin dat nu toch al enige tijd stabiel is. (8 jaar)

Ik doe niet anders dan probleemoplossend te zijn om hun behoeften aan te pakken, maar ze zijn zelden content, maken veel ruzie tot de buren het horen en klagen veel. Wanneer ik hen een opdracht geef, gaan ze resoluut in tegen mijn wens. Stel ik hen grenzen, dan proberen ze die te verleggen.

Ik ben uitgeput als ouder.

Nochtans er zijn geen materiële tekortkomingen, geen emotionele, geestelijke of fysieke tekortkomingen. Ik moet gewoon toegeven: ik heb lastige kinderen met sterke karakters.

Elke keer opnieuw stelde ik mezelf in vraag. Hoe kan ik het verbeteren? Hoe kan ik het ontvankelijk en warm maken? Hoe vaak ik aan mezelf twijfelde - maar de enige weg is om gewoon militair spelen om hen te laten gehoorzamen, elkaars grenzen te respecteren en te luisteren.

Ik voel me daar niet altijd goed bij, maar als ik dat niet doe, krijg ik geen respect, vreugde en waardering. Daarbovenop heeft mijn zoon autisme. Alles is dus getimed, gemeten en doorspekt met routine. De minste afwijkingen zorgen voor weerspannigheid. 

Op reis gaan doen we door steeds naar hetzelfde vakantiehuisje te gaan. Voorspelbaarheid.

Ze zoeken daarbij ook erg veel nabijheid. Ik geef die ook. Mijn dochter heeft tot haar twaalfde bij mij geslapen en mijn zoon slaapt nu nog bij me. 

Spelen kunnen ze met moeite zelfstandig. Maximaal houden ze het een kwartier vol. Mijn dochter speelde nooit rollenspellen, nooit met de poppen. Ze is enkel stil te krijgen met potloden en knutselwerk. Mijn zoon is dan weer verknocht aan beeldschermen en gamen en begint te zeuren en jennen wanneer hij zelfstandig moet spelen zonder scherm, wat dan weer een marteling is voor mij. Hij kan zijn tijd simpelweg niet opvullen zonder hulp van de ouder. 

Uiteraard hebben we al veeeeeeel maar dan ook veeeeel hulp ingeschakeld zoals revalidatie, coaches, psychologen en psychiaters.

Het opvoeden van mijn kinderen is gewoon zwaar. Ik hoef dan ook geen tips of oplossingen meer te horen. Oordeel niet over mijn situatie. Dit is een fractie van de context. Het ligt niet meer aan mij. Het is gewoon op! Ik wil gewoon mijn hart luchten.

De maatschappelijke context met het overaanbod aan beelden en informatie helpt hier ook niet bij. Integendeel, deze kinderen hebben het extra moeilijk om om te gaan met het uitselecteren van de juiste informatie. Wij ouders weten het zelf ook niet, laat staan de kinderen die kind moeten zijn. 

Dieptriest ben ik eigenlijk over de wereld waarin we ze groot moeten brengen, wil je althans een opvoeding meegeven.