Ik zal hem moeten vastlijmen aan de Maxi-Cosi, denk ik. We zitten in de wachtzaal van de baby-osteopaat met ons kleintje. We turen en tokkelen wat op onze smartphones terwijl we onze beurt afwachten. We zitten gelukkig alleen in de wachtzaal waar ineens de stilte wordt gebroken door een enorme scheet die uit de Maxi-Cosi komt. Zo’n scheetje waarvan je weet dat het eentje met saus is.
We kijken elkaar aan zonder iets te zeggen en onze gezichten begrijpen elkaar. FOK, de luiertas WEER vergeten. We kunnen wel janken! Een tweede poepescheet komt weer oorverdovend uit de Maxi-Cosi. Hoe komt het toch dat we deze weeral vergeten zijn!? Zijn we nu echt het enige kersverse mama en papa koppel dat telkens de luiertas vergeet? Of is dit normaal?
We hebben de baby bij, dat is toch al heel wat? Niet dan?
De eerste keer vergat ik hem toen ik naar de kinderarts moest. Exact een week na haar geboorte. Ik kon het voorvalletje mezelf nog vergeven en zag het door de vingers. Ik was nog maar net mama en had van alle andere dingen aan mijn wazige hoofd. Maar ondertussen zijn we al 2,5 weken verder en hier zitten we weer. SCHAAMTELOOS. Ze zal een beetje moeten liggen stinken op de tafel van de osteopaat. Oh ik hoop dat we haar kleertjes aan mogen laten!
Mevrouw de osteo is gelukkig een beetje menselijk en staat niet raar te kijken dat we zonder luiertas ten oorlog trokken. “Ik heb immers ook kinderen gehad, been there done that,” zegt ze. Oef, het schaamrood op mijn wangen mindert een tintje.
As we speak hebben we ondertussen onze luiertas in de auto gedeponeerd. De auto waar onze isofix in gemonteerd is wel te verstaan. Op die manier hebben we hem altijd bij. Eigenlijk zou ik beter ook standaard een luier in mijn handtas steken. Misschien is dat ook geen slecht plan. Vooraleer ik weer ergens moet denken “Kak, ik ben de luiertas vergeten!”
