Mijn verhaal als mama begon op 14 november 2022. Toen ontdekte ik dat ik zwanger was, dat ik mama zou worden, dat mijn grote droom zou uitkomen. Ik had een droomzwangerschap met weinig kwaaltjes, eentje waar ik echt van kon genieten.
Op 17 juli 2023 kwam mijn kleine meisje, mijn dochter ter wereld. Ook mijn bevalling was er eentje waar je alleen maar van kan dromen. Om 7u15 in de ochtend brak mijn water, om 9u30 begonnen de eerste weeën dankzij weeënopwekker en om 12u19 kwam ons wondertje ter wereld. Het was een rollercoaster aan emoties waar ik de eerste dagen nog serieus van moest bekomen.
Mijn partner en ik waren heel blij toen we eindelijk thuis konden gaan genieten van ons gezinnetje. De eerste weken samen waren zalig. We konden echt genieten van elkaar.
Maar toen ons dochtertje vijf weken oud was, keerde die roze wolk om. Mijn partner moest terug aan het werk, ik moest terug wat beginnen te doen in het huishouden en ons kleintje stopte maar niet met huilen. Drie maanden lang huilde ze gemiddeld 8 tot 10 uur per dag.
Ze leefde quasi op mij, want haar neerleggen was geen optie. Mijn huishouden moest ik doen met haar in de draagzak of ‘s avonds als mijn partner thuis kwam van zijn werk.
Pas drie maanden, vier kinderartsen en dertig doktersbezoeken verder ontdekten ze dat een zware koemelkallergie en reflux de oorzaak waren van de pijn en het vele huilen bij ons kleine meisje. Met de juiste voeding en medicatie kregen we na enkele weken een ander kind. Een vrolijk meisje. Net op tijd, want mama ging er bijna aan onderdoor en de relatie met mijn partner hing aan een zijden draadje.
Weet je waar ik het meeste van ben geschrokken in heel die periode? Wat mij het meeste heeft verbaasd is hoe alleen je er voor staat op zo’n moment. Ik ben erg teleurgesteld in veel mensen uit mijn omgeving. Ik heb heel wat mensen verkeerd ingeschat. Ik heb me heel vaak alleen, onbegrepen en radeloos gevoeld.
Maar nu ben ik trots. Trots op ons. Trots op onze zes maanden oude goedlachse, blije baby. De nachten zijn nog steeds zwaar want er heerst momenteel zoiets als slaapregressie en tandjes krijgen. Maar dat is niets in vergelijking met drie maanden geleden.
Ik ben trots op hoe mijn partner en ik deze periode samen zijn doorgekomen en we nu eindelijk ook terug een beetje aandacht en tijd voor elkaar hebben.
Ik geef toe dat ik het allemaal heel anders, veel rooskleuriger, zag voor en tijdens mijn zwangerschap. Dat ik het mama, het ouder zijn soms serieus onderschat heb. Maar ik heb nooit getwijfeld aan hoe groot de liefde voor je kind kan zijn.
Wat zie ik mijn kleine meid ongelooflijk, onbeschrijfelijk graag. Wat is het al die zware momenten meer dan waard.
Aan mijn dochter:
Lieve meid, ik ben ongelooflijk blij en dankbaar om jouw mama te mogen zijn. Ik zie jou onbeschrijfelijk graag met heel mijn hart en zou je voor geen geld van de wereld nog kunnen of willen missen.
Aan mijn partner:
Wat hebben wij het samen goed gedaan. Wat ben ik je nog liever gaan zien.
Aan mezelf:
Je doet elke dag je best om de beste mama te zijn voor je kleine meid.
