Als je je halfzieke baby aan de crèche moet afzetten
Zondagavond, half zeven. We horen de baby regelmatig klagen. Om half 7 in de ochtend haal ik ons meisje uit haar slaapzak. 'Man, kom eens voelen?'. De man in bloot bovenlijf legt zijn hand in haar hals. 'Warm'.
Ziek of niet ziek?
Zijn verdict is zo kort als zijn lontje deze kille ochtend. Vijf minuten later kijk ik naar het rode schermpje van de digitale thermometer. Tell me why I don't like Mondays is zowat het eerste liedje dat door mijn hoofd schiet. Tot zover mijn zorgeloze maandag.
Een jaar terug zou mijn geluk hebben afgehangen van het weer die ochtend. Ik zou vloeken bij wat regen. 'Altijd die verdomde maandagen' zou ik grommen, want een fietsbroek plakt zo als de stof te nat wordt. Nu sta ik om half 7 aan haar wiegje. Ik ben aangekleed en mijn fietsbroek kleeft al aan mijn benen van het angstzweet. 'Waar vinden we in godsnaam nog een oppas?'.
Mijn kleine kapoen gooit opeens de verzorgingsdoekjes op de grond en glimlacht breed. 'Gagabuwwuw' antwoordt ze terwijl ze haar pluchen eenhoorn van de kast probeert te trekken. 'Die bwijkt ghelemaal nwiet zwiek', reageert de tandenpoetsende echtgenoot. Fijn toch als baby én man allebei onverstaanbare klanken uitstoten.
Tijd te koop?
Ik beslis dat iedereen de routine van de dag mag voortzetten. Maar toch knaagt het. Als mama kan ik niet zomaar de knop op 'werkmodus' zetten. Ik vertrek naar kantoor, maar denk voortdurend aan haar. Blijft het bij verhoging? Wat als ze plots veel zieker wordt? Weten de opvangmama's wel dat ze graag gestreeld wordt aan haar voorhoofdje als het niet goed gaat? Zal ze wel eten? Krijgt ze genoeg te drinken? Ik besluit dat ik haar beste medicijn ben. Maar ik kan me niet opdelen. Ik moét gaan werken vandaag. Waar vroeger mijn grootste bekommernis was of ik wel de juiste schoenen had voor bij dat ene kleedje ben ik nu al blij dat ik aangekleed en op een redelijk uur kan inprikken.
Ik worstel met die onvoorspelbaarheid. De man kan ik nog redelijk inschatten. Die wil nog even de dekens over zich heen trekken. Die zal zich nooit haasten op een maandag. Hij trekt daarna naar beneden en zal daar twee boterhammen ontdooien in de microgolf.
Maar mijn kleintje… Elke dag is anders. In feite kan elk uur verandering brengen. Het hoort bij het ouderschap, dat weet ik. Maar zelfs na een jaar went het niet. Het idee dat ik zo veel moet missen. Dat ik niet altijd kan inspelen op wat er in haar wereld gebeurt. Dat ik haar niet zomaar kan ophalen als ze middenin haar dag beslist om koorts te maken. Ik hoop dat ze het niet merkt. Dat haar mama keihard werkt om alle rekeningen te betalen. Maar het liefst van al gewoon wat meer tijd zou kopen. En daar weleens over piekert…
