Onhandig kruip ik op bed met tussen mijn tanden een tepelhoedje en in mijn linkse arm mijn dochter. Ik probeer zo comfortabel mogelijk te gaan zitten om aan de borstvoeding te beginnen. Er steekt iets in mijn rug, met mijn derde hand (god weet waar ik al die handen ineens vandaan haal) trek ik nog een leeg flesje van vannacht vanonder mijn rug, en zet het bij al die andere rommel op mijn overvolle nachtkastje.
Free begint al een beetje te huilen, want het duurt haar allemaal te lang. Ik probeer haar zo goed mogelijk te positioneren om goed aan te happen, maar zoals ik wel had gedacht, that ship has sailed. Ze is mega gefrustreerd en de flesjes uit het ziekenhuis gewoon. Ze is het gewoon van meteen te kunnen drinken en er niet voor te moeten werken. Het arme kindje is gewoon hangry en ik kan haar geen ongelijk geven. Hoe hard ik ook mijn best doe, hapt ze aan, en laat ze weer los. Keer op keer. Soms drinkt ze, en dan lukt het wel, maar echter niet langer dan vijf minuutjes.
We proberen dit ritueel nu al een tijdje, maar onze kleine baby geraakt meer en meer gefrustreerd. Ook ik zie de bomen door het bos al lang niet meer. Elke keer als ik haar wil aanleggen krijst ze door merg en been. Ze vecht tegen haar slaap en weent bijna de klok rond. We vroegen nog zo vaak in het ziekenhuis of we haar nu niet konden proberen aan te leggen, om de borstvoeding op gang te krijgen. “We gaan dat nu nog niet doen” “probeer dat thuis met je vroedvrouw op punt te krijgen”. Het is ons eerste kindje, we zijn naïef en luisteren maar braafjes naar wat ze zeggen.
Die eerste dagen zijn zo cruciaal en zo belangrijk! We hebben de borstvoedingstrein gemist. Niet met vijf minuutjes, maar gewoon letterlijk op het verkeerde perron vijf uur te laat. Merci ziekenhuis.
We besluiten een afspraak te maken met een lactatiedeskundige. Zo iemand die gespecialiseerd is in borstvoeding. Er is nog een afspraak beschikbaar op dezelfde dag. Hopelijk krijgen we daar wel een klaardere kijk op wat we nu precies moeten doen en hoe we het moeten aanpakken. Daar hoop ik toch op. Want ik ben uitgeput, moe, halfleeg gezogen en prikkelbaar.
Omstreeks 17.30 staan we aan de praktijk die ons hopelijk verlossing zal bieden. Maar er is niemand. Het lijkt gewoon gesloten te zijn. We wachten nog een beetje in de auto, waardoor de voedingstijd van ons kleintje begint uit te lopen. We besluiten eens te bellen waar ze blijft, of dat ze onze afspraak wel doorgekregen heeft. Ik heb alvast de bevestigingsmails in mijn hand!
“Afspraak niet gezien, sorry” luidt het aan de andere kant van de lijn. Ze komt zo snel als ze kan tot daar. We wachten nog een beetje langer en daar komt ze dan eindelijk. We gaan mee naar binnen, het is momenteel nog ijskoud is in de praktijkruimte. We doen ons probleem en onze baby uit de doeken. Ik krijg een zeer ernstige indruk van haar kant. Hoewel ik me miserabel en moe voel, probeer ik toch alles met een randje humor te vertellen of te presenteren. Ik glimlach, maar ik krijg enkel een medelevende blik terug.
Free begint serieus honger te krijgen en we proberen haar aan de borst te leggen. Mevrouw lactatie kijkt mee. Mijn tepelhoedjes, uiteraard weer vergeten dus aanhappen gaat ze zeker niet doen. “FOK,” denk ik bij mezelf. “Mag ik even?” vraagt ze. Totaal overweldigd door het gekrijs (want dat is het ook echt) geef ik me volledig over en laat ik haar der ding doen.
Ze neemt mijn tepel vast en ik plas bijna in mijn broek. Jezus, wat doet dat pijn! Ik dacht niet dat ik om een tepelpiercing of tepelverplettering gevraagd had. Potverdikke! Ik laat haar maar begaan, zij is hier de specialist en ik de leek. Ze probeert tevergeefs het kleintje aan te laten happen. Ook haar lukt het niet, als specialist zijnde. Ze geeft ons het volgende advies:
Voor elke voeding even afkolven, nadien de baby aanleggen en laten drinken, eventueel flessenvoeding bijgeven als ze niet voldoende drinkt, daarna verder afkolven. Ik zie mijn hele dag overvloeien in enkel voeden, voeden, voeden, en kolven, kolven, kolven.
Ze geeft ons ook de tip om “boezemvriendjes” te bestellen. Dit zou de productie op gang brengen zodat ik meer melk kan produceren. We vertrekken weer naar huis en ik voel me eigenlijk geen sikkepit beter. Onze baby krijgt thuis eventjes een flesje Nutrilon 60 cc omdat we geen reserve moedermelk meer hebben, en slaapt daarna als een roosje.
Mijn gezond verstand schiet ineens wakker. Wat zijn we toch aan het doen? Waarom luister ik niet gewoon naar mijn gevoel? Dit wil ik helemaal niet! Ik ben doodongelukkig als ik me zo moet focussen op die voeding. Ik kan niet genieten van mijn kleintje, en zij is super gefrustreerd. Dit is niet oké. Ik zeg tegen Jef dat ik klaar ben met iedereen zijn advies te volgen en dat we het gewoon op onze manier gaan doen, en ons gevoel gaan volgen. Wij weten toch wat goed is voor onze baby?
Ik gooi de overgebleven borst boeien overboord en knip de touwtjes door. We gaan volledig voor moedermelk, maar dan in flessenvorm. De komende avond nacht en volgende dag is onze kleine regenboog weer een stralende baby. Ze heeft voldoende gedronken, slaapt weer lekker na haar voedingen en is vooral niet gefrustreerd. We kunnen haar knuffelen en van haar genieten. Dit was de beste beslissing tot nu toe. Dit blijkt ook wanneer de vroedvrouw Free de volgende dag komt wegen. Hadden we het roer niet omgedraaid, was ze waarschijnlijk weer afgevallen. Nu kwam ze gelukkig nog 25 grammetjes bij.
Voortaan ga ik dus lekker FREEstylen met mijn draadloze hippe kolf. En zullen we samen die godendrank maken voor mijn kleine regenboog. Groot zal ze worden en lang zullen we heersen, met of zonder borst!
