We landen stilletjes weer in mama en papa land. Na moeilijke weken met onophoudend gehuil en gekrijs van onze kleine meid sloegen we bij Kind en Gezin en de pediater met onze vuist op tafel. ‘Er is iets mis. Help ons! We slapen niet meer en functioneren nog amper.’
De dame van Kind en Gezin gaf ons de tip om johannesbroodpitmeel te gebruiken maar dit eerst de dag erna te overleggen met de pediater. Dit goedje dikt de melk in waardoor ze minder makkelijk naar boven komt tot in de slokdarm. Maar tegelijkertijd kan deze wel zorgen voor krampjes ... Kiezen is verliezen zeker? Ik kon haast niet wachten tot de ochtend erna om 11 u. Ik zou het ziekenhuis niet verlaten zonder een oplossing.
Ik liet de pediater de filmpjes van ons krijsende kindje zien. Ze onderzocht haar nog eens grondig van kop tot teen en kwam tot de conclusie dat er niets mis was. Ze raadde ons aan om hulp te zoeken en aan te nemen van familie, eventueel terug kraamzorg op te starten en anderen in te schakelen om ons te ontlasten. Ik kreeg ook de raad om mijn huishouden te laten liggen. Ik dacht bij mezelf dat ze gek was. Als ik dan ook nog in een rommelig huis moet zitten met een krijsende baby word ik helemaal gek. Als er voor de baby rommel lag kon ik het al niet verdragen. Ik moet ergens controle over kunnen houden. Al vraagt dat die extra 5% meer van mezelf.
We mochten haar ook meer eten geven. Van 60 cc naar 120 cc. Het dubbele, want ze was goed bijgekomen. We stapten terug een beetje moedeloos in onze auto en ik dacht bij mezelf: ‘ik ga de hoop niet opgeven.’
Diezelfde dag hield ik Free de hele dag in de draagdoek terwijl ik verder duizenden huwelijksfoto's bewerkte onder het gezelschap van 2 Brothers on the 4th floor. Ook die nacht sliep ik rechtop in de zetel met mijn kleine mup in de draagdoek. Ze kreeg ondertussen 120 cc en hing te soezen in de draagdoek en deed flinke slaapjes. De dagen die daar op volgden kon ik stilaan de draagdoek opbergen en mijn kleintje weer neerleggen in haar park. Ze at minder gulzig en was content. Ze weende niet meer continu en de nachten liepen beter en beter.
We hadden jammer genoeg ons kleintje twee weken lang uitgehongerd. 60 cc was veel te weinig ... Daardoor huilde ze zo. En wanneer het tijd was voor de volgende fles, dronk ze die zo snel leeg dat dit haar reflux in de hand werkte. De cirkel was rond. Potverdorie toch! We vroegen dit meermaals aan Kind en Gezin en aan de vorige pediater, maar de formule bleef op 60 cc uitkomen. Ze had gewoon honger …
We voelen ons uitermate schuldig, maar zijn zo blij dat we nu terug een blije baby hebben! Een baby’tje dat wanneer ze wakker is, lacht en onderzoekend heel de kamer door gluurt. Eentje dat happezoentjes geeft en melk uit mijn neus probeert te zuigen wanneer mijn gezicht te dichtbij komt wanneer het bijna etenstijd is.
We lachen ons kapot en glunderen verliefd naar ons schattige kindje. Ons tevreden kindje. Zo zie je maar: na regen komt zonneschijn en regenbogen. Zolang er maar voldoende melk is!
