Als er een einde komt aan het borstvoedingstijdperk …

“Etenstijd”; zeg je plots
Je hikt en zuigt op je hand
Snel is voor jou nooit snel genoeg
Dus gooi ik alles aan de kant

In de zetel plof ik neer
Het voedingskussen op mijn schoot
Je jammert ongeduldig
Je verlangen is nu groot

Kleine piranha is klaar voor de aanval
Dus bloes omlaag en borst vooruit
’t Is alsof je in een burger hapt
Wanneer je groot je lipjes tuit

Daar is ie dan; de schietreflex
Hormonen gieren door mijn lijf
De zapper ligt weer nét te ver
dus wordt het dag-TV op 5. 

Gulzig neem je luide slokken,
Gretig druk je op mijn borst
“Mag ik een glas water, schat?”
‘k Heb telkens weer zo’n dorst.

De “goede” borst is leeg
Je kirt en lacht, zo blij.
Zo heb ik je echt het liefst,
Heel innig dicht bij mij.

Je geeft je over aan de slaap 
Oogjes dicht en handjes in de lucht
Stil leg ik je in je bedje
Je laat nog een laatste zucht

Ook al deed ik dit wel 1000 keer 
Meer uren dan een full-time baan
Het is het allermooiste dat er is,
‘k Ben zo fier dat ‘k het heb gedaan

Dus dankjewel mijn kleine schat
Aan onze tijd komt nu een stop
Spijtig, maar er is één voordeel…
Papa, jij mag ’s nachts nu ook eens op!