De opvolging stopt ... maar mijn zorgen niet

10/06/2025

Door Mama Guest Moms

Ons zoontje werd te vroeg én te klein geboren. Prematuur en dysmatuur. Hoewel ik net geen 28 weken ver was, had hij het gewicht en de lengte van een baby van 24 weken. Vier weken groeiachterstand dus. De zwangerschap en bevalling verdienen eigenlijk een apart verhaal — eentje dat ik ooit nog zal neerschrijven. Maar vandaag wil ik het hebben over wat daarna kwam.

We zijn nu 18 maanden verder. Onze kleine strijder lag 104 dagen op de NICU. Hij werd er met zoveel zorg en liefde opgevangen door artsen, verpleegkundigen en vroedvrouwen. Ook thuis werden we nog lang goed begeleid: de vroedvrouw kwam regelmatig langs, we gingen maandelijks op controle bij de kinderarts, en er volgden nog onderzoeken in het UZ Gent.

Langzaam maar zeker werden de controles minder frequent. Alles zag er goed uit, dus de opvolging werd stap voor stap afgebouwd. Eerst moesten we minder naar het UZ. De vroedvrouw stopte haar bezoekjes toen hij één jaar werd. En nu zijn ook de maandelijkse controles bij de kinderarts gestopt.

Ik was eerst opgelucht — het waren veel afspraken, en het vroeg veel van ons. Maar daarna sloeg de twijfel toe. Want plots waren we ‘op onszelf’ aangewezen. En dan komen de vragen. Vragen die ik niet zomaar kan stellen aan vriendinnen of zussen, want zij hebben geen prematuurtjes. Online zoeken dan? Dat kan, maar waar begin je? Elk kind is anders, en zeker elke prematuur.

Dus loop ik rond met zorgen:

Moet ik toch nog een afspraak maken bij de kinderarts? Gewoon om te checken of hij genoeg bijkomt?
Of volstaat de huisarts?
Hij slaapt nog niet door, wordt meerdere keren per nacht wakker — niet alleen voor een fles. Wat kunnen we doen? Slaaptraining hielp niet. Maar hij heeft toch meer slaap nodig?
Hij vraagt nog één à twee flessen ’s nachts. Is dat normaal? Mag hij nog zoveel melk drinken, of moet dat minder?
Zijn patatjes krijgt hij nog volledig gemixt, anders verslikt hij zich. Kan dat kwaad? Hij kan toch niet zijn hele leven gemixte voeding eten?
En wat als hij een dag niet goed eet? Groeit hij dan wel genoeg?

Ik weet dat we veel geluk hebben gehad. De ontwikkeling van onze zoon verloopt goed. Hij heeft z’n eerste stapjes gezet, zegt al woordjes, en algemeen doet hij het prima. Gelukkig heb ik nog contact met een andere mama van op de NICU. Zij worstelt met gelijkaardige vragen. Dat helpt.

Maar toch voel ik me soms wat verloren. Niet omdat ik twijfel aan hem — ik zie hoe sterk hij is — maar omdat de begeleiding stopte, terwijl mijn bezorgdheid dat niet deed.

Soms denk ik: zou ik toch niet nog een afspraak inplannen bij de kinderarts? Gewoon om even te horen: “Je doet het goed. Hij doet het goed. Dit is normaal.”