Onlangs voelde ik het weer, dat moedergevoel dat zegt “Dit klopt niet, er is iets mis.” Al snel belde ik de pediatrie om een afspraak te maken voor mijn vier maanden oude dochter. Om 16u mochten we nog komen. Ok, nog 7u te gaan.
Huilen, slapen, huilen, slapen… Niet de gewoonte van mijn anders-zo-vrolijke meisje. Drinken kwam er ook niet meer van. Ondanks de geruststellende, licht veroordelende woorden van mijn man, pakte ik onze tas in met spullen om de nacht in het ziekenhuis door te brengen. Toegegeven, ik had deze tas ook al enkele keren ingepakt zonder dat het nodig was, just to be prepared, maar nu was ik er zeker van.
Om 14u was het totale paniek. Ik spotte een puntbloeding op haar enkel. Een alarmteken, want dat zou een hersenvliesontsteking kunnen betekenen. Opnieuw belde ik naar de pediatrie, of we niet vroeger mochten komen. Gelukkig mocht dat.
Diagnose: Onze dochter had een zware keelontsteking en was aan het uitdrogen. Zo erg, dat zelfs bloed prikken nauwelijks nog ging. Na 30min prikken en proberen, hadden ze dan toch genoeg bloed om op te sturen naar het lab. Een katheter aanleggen ging niet meer. Dan maar vocht toedienen via de maagsonde.
Vijf dagen bleef die sonde erin. Vijf lange dagen, die ik op een kamertje van 6m² doorbracht, samen met mijn dochter, terwijl mijn man thuis voor de oudste zorgde. Vijf dagen van amper slapen, veel gewieg en oneindig veel heen-en-weer stappen, op die 3 meter die ik had. Vijf dagen vol eenzaamheid, ondanks de bezoekjes van de grootouders en WhatsApp-gesprekken met het thuisfront.
Achteraf bedenk je je dan hoe zwaar het moet zijn voor ouders met chronisch zieke kindjes, kindjes met kanker, die maanden lang in het ziekenhuis moeten doorbrengen. De eenzaamheid van een ouder met zijn/haar kind in het ziekenhuis is niet te onderschatten.
Wij zijn ondertussen gelukkig terug thuis, met een gezonde baby, maar mijn hart gaat uit naar al die andere ouders, die zich zorgen maken om hun hartendiefje in een klein, eenzaam, kamertje. Hou vol, lieve mama of papa!
