‘Mag ik mijn kind laten vaccineren… zonder dat mijn man het weet?’

Dit is zo’n onderwerp dat ik eigenlijk liever stil zou houden. Omdat het gevoelig ligt. Omdat het polariseert. Omdat ik schrik heb voor oordelen. En toch schrijf ik het op. Omdat ik weet dat ik niet de enige ben. En misschien – heel misschien – helpt het iemand anders ook.

We zaten op dezelfde golflengte. Dacht ik. 

Mijn man en ik kregen zes maanden geleden ons eerste kindje. Een flinke baby, gezond, vrolijk, en o zo geliefd. Voor de geboorte waren we het eens over de grote lijnen: liefde, geduld, luisteren naar de artsen, vertrouwen op de wetenschap. Of dat dacht ik toch.

Ik ben altijd een voorstander geweest van vaccinaties. Niet blind, niet kritiekloos – maar wel met gezond verstand. Ik vertrouw op artsen, op onderzoek, op jarenlange ervaring wereldwijd. Mijn man stond daar in het begin ook achter. Dus kreeg onze zoon de standaardvaccinaties bij de geboorte, op 2 maanden en op 4 maanden.

En toen veranderde er iets.

Langzaam begon mijn man te twijfelen. Eerst voorzichtig. Dan steeds overtuigder. Hij was filmpjes beginnen kijken, verhalen lezen, onderzoeken ‘ontdekken’ die het verband legden tussen vaccins en autisme. Zijn broer heeft autisme – ernstig, non-verbaal, zwaar. En ja, dat speelt natuurlijk mee. Zijn mama is ook kritisch, en haar uitspraken voedden zijn bezorgdheid.

Ik snap dat. Echt. Ik begrijp zijn angst. Als ouder wil je alleen maar het beste voor je kind. Maar tegelijk zie ik hoe ver de misinformatie reikt. Ik ben meegegaan in zijn zoektocht, heb zijn artikels gelezen, met hem gepraat. Maar veel van die ‘studies’ zijn gebaseerd op persoonlijke verhalen, niet op degelijk, onafhankelijk onderzoek.

Ik heb het geprobeerd uit te leggen. Over de tientallen jaren aan data. Over de wereldwijde consensus van artsen en kinderartsen. Over de realiteit dat vaccins levens redden – niet alleen die van onze zoon, maar ook van andere kwetsbare kinderen in de samenleving. Zelfs onze eigen kinderarts heeft hem uitgenodigd voor een gesprek, met veel begrip en geduld. Maar zijn vertrouwen is weg. ‘Allemaal opgelegd,’ zegt hij. ‘Ze mogen niet anders zeggen.’

En nu zitten we vast.

De volgende vaccinatie is gepland… maar hij wil niet meer. ‘Geen vaccins meer,’ zegt hij. En als er ooit een tweede kind komt? ‘Dan doen we het helemaal anders.’ Waarop ik antwoordde: ‘Dan blijft dit kind misschien wel enig kind.’

En weet je wat ik nu overweeg? Om het gewoon zelf te doen. Zonder het te zeggen. Omdat ik weet dat het juist is. Omdat ik mijn kind wil beschermen. Maar ook… omdat ik me tegelijk schuldig voel. Omdat we dit samen zouden moeten beslissen.

Ben ik dan de slechterik? Ik weet het niet. Maar wat ik wel weet, is dit: ouderschap is soms geen rechte lijn. Het is zoeken. Twijfelen. Botsen. En uiteindelijk doen wat jij denkt dat het beste is voor je kind. Ook als dat betekent dat je partner het (voorlopig) niet begrijpt.

BRON: vrij vertaald naar Reddit