Ik haatte het om borstvoeding te geven in het openbaar, sorry daarvoor
Ik koos er - zonder dat ik dit zelf had verwacht - voor om borstvoeding te geven. Maar dat betekent niet dat ik het makkelijk had, integendeel. Alhoewel ik heel graag borstvoeding gaf, waren er bepaalde zaken niet zo vanzelfsprekend voor mij, waaronder voeden in het openbaar.
Als jij een mama bent die zonder enige verlegenheid haar t-shirt optrekt en haar baby aan de borst legt, dan bewonder ik jou. Als jij zonder enige moeite durft borstvoeding geven in het zwembad, midden op een terrasje of op een familiefeest, dan bewonder ik jou. Sterker nog, dan ben ik jaloers op jou.
Ik heb het geprobeerd, ik heb het – echt waar! – een eerlijke kans gegeven. Maar in plaats van me de zelfzekere, sterke, machtige moeder te voelen, voelde ik alleen maar ongemakkelijkheid. Uiteraard was ik een paar keer verplicht om borstvoeding te geven in het openbaar en dan deed ik dit ook zonder probleem, maar dat wil niet zeggen dat ik het fijn vond. Allesbehalve!
Borst bloot
Ik heb graag borstvoeding gegeven. Ik deed het bijna zeven maanden lang. Zelfs toen ik terug aan het werk ging, maakte ik gebruik van afkolfpauzes.
Wanneer het thuis en in alle privacy gebeurde vond ik het geweldig. Thuis in onze veilige cocon durfde ik zonder schaamte mijn borst bloot te leggen en liet ik mijn kind drinken zolang zij wou. Maar wanneer ik ergens naar toe moest, kreeg ik om één of andere reden stress. Wou ik nog ze nog snel even aan de borst leggen voor we de auto uitliepen. Zo kon ik misschien voorkomen dat ik borstvoeding moest geven op openbare plekken.
'Het was op een zaterdagmorgen, toen ik afsprak met vriendinnen in de stad. We zouden elkaar ontmoeten voor een heerlijk ontbijt. Annabel, als pasgeborene baby, nam ik mee. Ik keek er keihard naar uit. Toen we in de Crossy aankwamen was het ontzettend druk. Er was zelfs geen plaats om de buggy te zetten. Dus die liet ik aan de ingang staan en ik zette me mee aan een tafeltje aan de kant. Ik zat met mijn rug tegen de muur en had zo een overzicht over heel de zaak. De man schuin tegenover ons keek al geïrriteerd toen hij mijn baby zag. Nochtans was Annabel superbraaf op dat moment. Toen ze honger kreeg deed ik mijn borstvoedingssjaal aan. Ik legde haar aan de borst en al snel dronk ze. Het enige wat je zag waren twee trappelende babybeentjes van enthousiasme en voldoening. Maar de man zei op dat moment, luid genoeg zodat ik het zou horen: ‘Nu is mijn honger over.'
Neen, dat gedeelte vond ik verschrikkelijk. Zelfs wanneer er mensen op bezoek kwamen vond ik het niet fijn. Ik had constant het gevoel alsof mensen probeerden om niet te kijken en dat, als ze om één of andere reden dat dan wel deden, ze ook meteen weg keken. Niet omdat ze pervers waren, maar alsof het een automatisme was. Ik wist dat ik niets deed waarvoor ik me moest schamen, ik gaf mijn kind tenslotte haar voeding, maar ik vond het allesbehalve fijn om mijn borst bloot te leggen. Niemand hoefde voor mij mijn borst te zien, zeker niet mijn schoonfamilie of mijn broer.
Normalisatie
'Toen ik op een middag had afgesproken met een vriendin om te gaan lunchen nam ik Annabel mee. Het was super gezellig tot Annabel het op het krijsen zetten. De mensen rondom ons keken me aan. De één met begrip, de andere met irritatie. Snel deed ik mijn sjaal om en wou haar voeden. Maar Annabel was zo over haar toeren dat het maar niet leek te lukken haar aan de borst te krijgen. Ik voelde me gefaald en wou dat ik me kon verstoppen op een plekje waar we in alle rust konden voeden. Zonder pottenkijkers. '
Er zijn zoveel mensen die opkomen om borstvoeding te normaliseren en ik sta daar zeker achter. Ik vind het ook erg belangrijk dat vrouwen zonder negatieve commentaar kunnen voeden in het openbaar. Het is een prachtig gegeven! Maar daardoor kreeg ik ergens wel het gevoel dat ik het móest doen, als nieuwe mama.
Alsof dat, wanneer je kiest om borstvoeding te geven, je dit dan ook maar overtuigend moet doen in het openbaar. En wanneer ik het hier moeilijk mee zou hebben, ik dan maar abnormaal zou zijn?! Zo voelde het effectief. Ik voelde me vreemd en ondankbaar. Ik, de moeder die voor borstvoeding koos, maar zich dan gegeneerd voelde als er mensen bij waren… Ja, ik was de mama die zich niet comfortabel voelde bij borstvoeding geven in het openbaar.
Abnormale borstvoeding gevende mama
Maar achteraf bekeken weet ik niet voor wie of voor wat ik hier niet had voor mogen uitkomen. Oké, ik was de mama die borstvoeding gaf, maar wou dit niet doen in het openbaar. Had ik dat toen, op dat moment, gewoon eerlijk toegegeven aan mezelf en mezelf dit had toegelaten om dit niet te willen, had het me een heleboel momenten stress bespaard.
Dan had ik meer genoten van onze uitjes als kersvers gezin. Want ik voelde constant de nood om het te moeten doen. Alsof ik een abnormale borstvoeding – gevende mama was als ik in het openbaar afgekolfde melk gaf. En nogmaals, ik benadruk: ben jij een mama die dit wel aan durft, die hier geen graten in ziet, dan bewonder ik je.
Maar ik bewonder ook de mama’s die borstvoeding willen geven en die liever niet willen voeden op openbare plekken. Die net zoals ik, hun borsten liever privé houden. Niet omdat we vinden dat het niet kan of mag, maar omdat het voor ons niet fijn voelt. Die mama’s die dit nooit eerder durfden te zeggen om één of andere reden, net zoals ik, uit angst dat we dan niet tot het clubje zouden behoren van de mama’s die borstvoeding geven.
Daarom schreef ik deze, voor die mama’s. Omdat ik wil dat nieuwe mama’s beseffen dat het toegelaten is om te willen borstvoeding geven, maar niet publiekelijk. Dat de angst om openlijk borstvoeding geven hen niet mag tegenhouden om toch te kiezen voor borstvoeding. Het is oké om je af te zonderen als er bezoek is en even naar boven te gaan om in alle rust te kunnen voeden. Het is oké om borstvoeding te geven in een aparte ruimte als je zelfs je niet goed voelt met een borstvoedingsdoek of sjaal. Het is oké om een flesje afgekolfde melk te geven als je erop uit trekt.
Ik gaf ontzettend graag borstvoeding, maar niet in het openbaar. En dat is oké.
Deze blog verscheen eerder op smotherhoods.
