De snotjespolitie
Wij maakten de fout om in het begin te juichen na een week snotvrij te zijn. Niet te vroeg juichen dus.
Snotjes komen en gaan, maar ze komen toch vooral. Het snot beperkt zich bij mijn baby (en vermoedelijk bij zowat alle baby’s) niet alleen tot de neus, maar wordt door het haar gewreven, in de ogen, tussen de vingertjes. In de zetel, op kussens, dekens en ga zo maar door.
En ook wij komen aan de beurt. Dan zie ik mijn lief onze dochter een zoen geven, meteen gevolgd met “aaah, nu hangt er snot aan mijn oor”. Intussen zijn we het gewend om in een niet-snotvrije periode de wasmachine meermaals per week te laten draaien. Niet alleen haar kleertjes, maar ook de onze. En ja, soms lopen we dus thuis rond in een trui of t-shirt met snotvlekken.
Grote winnaar in deze snot-oorlog is Kleenex. De verkoop van zakdoeken moet toch wel stijgen in deze periode.
Thuis loop ik hier (bij wijze van spreken uiteraard) rond met de tissue-box. En door manlief word ik intussen de snotjespolitie genoemd.
Deze blog verscheen eerder hier.
