Borstvoeding is niet altijd het beste

In oktober 2014 kunnen mijn man en ik ons geluk niet op. We zijn, na een jaar proberen, eindelijk zwanger! Zoals bij zoveel koppels willen we het nieuws nog even voor ons houden tot we 3 maanden ver zijn. Dus 3 maanden later ligt er tussen alle pakjes onder de kerstboom een klein pakje met een heel grote inhoud.

De weken vliegen voorbij en in de gesprekken met de vroedvrouw gaat het meer en meer over hoe we de bevalling voor ogen hebben en hoe we het daarna gaan aanpakken.

Ga ik borstvoeding geven?

Daar is het onderwerp ‘borstvoeding’. Voor ik zwanger was en zelfs nog een hele tijd tijdens de zwangerschap had ik altijd gezegd dat ik geen borstvoeding zou geven. Heel de materniteit hangt echter vol met posters en infobrochures over borstvoeding en hoe goed dat allemaal is voor je kindje. Ook de vroedvrouw benadrukt alle positieve punten van borstvoeding, en thuis op het internet krijg je de hele tijd de voordelen onder je neus gedrukt.

Je kindje heeft minder kans om ziek te worden want het krijgt allerlei antistoffen mee. Je kindje heeft minder kans op allergieën. Het zou zelfs de intelligentie van je kindje ten goede komen.

Dus zeg ik tegen de vroedvrouw dat ik daar nog niet over uit ben en ga ik vertwijfeld naar huis. Ik vraag aan mijn man hoe zijn standpunt hier tegenover is. Hij vindt dat ik dat zelf moet beslissen. Hij akkoord zou gaan met wat ik ook beslis, aangezien het toch over mijn lichaam gaat. Heel lief van hem, maar nu sta ik nog meer onder druk. Want ik moet nu wel die moeilijke beslissing nemen...

In de weken die volgen lees ik meer en meer over borstvoeding. En ik krijg meer en meer de indruk dat je bijna verplicht bent om borstvoeding te geven. Als je het niet doet, ben je een slecht moeder, die haar kind veel kansen ontneemt. Dus uiteindelijk zeg ik ja tegen borstvoeding, want ik wil de beste mama zijn die ik kan zijn en mijn kindje de beste start in het leven geven.

Weg gène

Op 13 juli 2015 worden we ouders van een supergezond, lief, klein meisje. In het ziekenhuis doen ze aan huid-op-huid, dus na de bevalling leggen ze haar direct op mijn buik en laten ze ons nog een uur of twee op de verloskamer. Na een half uurtje komen ze haar aanleggen voor de borstvoeding. En op dat moment heb ik het gevoel ‘oké, dat kan hier in orde komen met die borstvoeding!’

De dagen in het ziekenhuis zijn er om te leren hoe je dat kleine baby’tje aan de borst legt. Mijn intieme plek waar tot dan alleen mijn man en ik toegang toe hadden, wordt nu veelvuldig geknepen door allerlei verpleegster die mij helpen om mijn baby’tje te voeden. Weg géne, gewoon ondergaan, want je wil tenslotte je kindje eten kunnen geven.

Ik geef mijn kindje dan wel de borst, maar het doet echt niet zo’n deugd zoals je vrouwen erover hoort vertellen. Ik denk ‘dat zal wel normaal zijn, ik heb gelezen dat er nog vrouwen zijn die in het begin wat last ondervinden.’

Wanneer we het fiat krijgen om naar huis te gaan, begint de paniek op te steken. Wat als ik mijn kindje niet aangelegd krijg? Hier druk ik gewoon op mijn belletje en klaar, maar thuis is dat er niet. Mijn kindje gaat misschien honger lijden… Hoe weet ik dat ze genoeg gegeten heeft?!  Hier wordt ze dagelijks gewogen! Tientallen vragen schieten als pijlen binnen. Gelukkig geven de lieve verpleegsters overal een antwoord op.  

Naar huis

Met knikkende knieën en spanning in mijn buik, maar toch ook wel supertrots vertrekken we als kersvers gezinnetje voor het eerst naar huis.

De eerste dagen sukkel ik nogal om onze meid aangelegd te krijgen, maar het lukt me elke keer wel. Toch blijft dat pijnlijke gevoel als ze begint te drinken. Naarmate de dagen vorderen, wordt ook de pijn altijd maar erger.

Ik krijg last van tepelkloven, dus drinkt onze dochter vaker Fristi (lees: melk met bloed uit de kloven) dan gewone melk. Ik haal dus snel tepelhoesjes en tepelzalf, maar deze helpen eigenlijk bitter weinig. De kloven verbeteren wel en de melk lijkt weer meer op melk, maar de enorme pijn blijft. Telkens onze dochter begint te wenen omdat het etenstijd is, krimp ik steeds meer ineen. Oh nee, is het echt al weer 2-3 uur later? Moet ik haar nu echt weer aanleggen?! Maar we blijven doorgaan…

Commentaar van Kind & Gezin

Op een dag staat er iemand van Kind & Gezin aan de deur. Een wat ouder dame komt binnen en begint met de standaard vragen over de bevalling, ze weegt mijn dochter en kijkt allerlei dingen na. Dan krijg ik de commentaar dat ik mijn dochter te snel vastpak als ze weent en dat ik ze gerust wat mag laten liggen in haar parkje. Ze moet echt leren om alleen in te slapen.

Dan gaat het over de borstvoeding. Ik vertel haar dat ik denk dat het niet zo goed loopt en dat ik echt erg veel pijn heb. Ze benadrukt mij dat ik me daar moet over zetten, want dat borstvoeding echt het beste is voor mijn kindje. De pijn zal na een tijdje wel overgaan. Nadat ze mij een halfuur het gevoel heeft gegeven dat ik heel slecht bezig ben, vertrekt ze.

Als ze buiten is barst ik in tranen uit. Ik voel me vreselijk. Mijn man is op dat moment aan het werk, dus besluit ik om mijn moeder te bellen. Zij komt direct naar mij toe. Wanneer ze mij wil vastpakken om te troosten duik ik weg van de pijn. Ik kan echt niets verdragen op mijn borsten, want deze zijn zo rood, warm en pijnlijk dat zelfs te strakke kleding pijn doet. Voor mama is het duidelijk: we gaan meteen naar de dokter van wacht.

Borstontsteking

Gelukkig is het een vrouwelijke en heel lieve dokter. Zij legt 2 vingers op mijn borsten en zegt onmiddellijk dat ik in beide borsten met een heel erge borstontsteking zit en maar best direct met antibiotica begin. Ze geeft me antibiotica die voor mijn kindje geen kwaad kan, dus ik kan verder borstvoeding geven. Ze raadt me wel aan om te beginnen met afkolven.

De volgende dag haal ik mij zo’n automatisch kolfapparaat en nu kan ik tussen de voedingen in ook nog eens melk uit mijn borsten zien te krijgen. Het kolven lukt van geen kanten, ik krijg er telkens maar enkele druppels uit.

Wanneer mijn antibioticakuur erop zit, voel ik nog steeds verschillende stenen in mijn borsten zitten, dus ga ik naar mijn huisarts. Zij onderzoekt mij en hoort mijn verhaal aan. Als ik klaar ben zegt ze resoluut dat ik direct en volledig moet stoppen met borstvoeding. Ze schrijft me nog een extra kuur antibiotica voor.

Daar sta ik op de stoep, met een voorschrift en het advies om te stoppen. Enerzijds voel ik mij opgelucht. Geen pijnlijk gezuig meer aan mijn borsten, niet meer ineenkrimpen telkens mijn dochter weent. Maar anderzijds heb ik het gevoel gefaald te hebben. Nu ben ik een slechte moeder die geen borstvoeding geeft aan haar kindje…

Ik kan weer genieten

Naarmate de dagen vorderen begin ik me terug beter te voelen. Ik kan weer genieten van ons klein wondertje. En een gelukkige mama zorgt voor een gelukkig kindje. Heel mijn omgeving zegt dat ik er veel beter uitzie dan de week ervoor. De borstontstekingen verdwijnen en de band met mijn dochter wordt terug sterker.

Ondertussen is mijn dochter 3 geworden en ze is supergezond. Ze is bijna nooit ziek, heeft geen enkele allergie. Ze gaat naar school waar ze supersociaal is, lief en zorgzaam voor anderen, leergierig en zelfs na 2 dagen zegt de juf mij dat ze veel weet, alles goed kan onthouden, heel taalvaardig is en heel zelfstandig. En dat allemaal ondanks dat ze flessenmelk heeft gekregen ;-)