Weet je wat het leukste is aan de kinderbegeleiders op de crèche? Dat je merkt dat die je kind oprecht graag zien. Bij het ophalen krijg ik vaak verhalen te horen van wat er allemaal gebeurd is die dag. Met een blik vol trots vertellen ze dan welke mijlpaal je kind bereikt heeft. Ze noemen je kind schattig.
Ze zijn geduldig met je flesweigerende baby. Ze tonen begrip voor je bijtende peuter. Ze dragen keer op keer zorg voor je kind, zelfs als die in de zoveelste het-is-maar-een-fase periode zit.
Ze betrekken ouders, maken foto's en filmpjes, knutselen voor moederdag en vaderdag, organiseren een ontbijt voor ouders, broers en zussen.
Ze gaan wandelen met de baby’s, ze bakken koekjes met de peuters. Ze wiegen, sussen, zingen. Met liefde voor de allerkleinste onder ons.
Hun energie, creativiteit en geduld lijkt wel eindeloos.
Na zes jaar doorlopend in de crèche te hebben vertoefd met onze drie kinderen, kan ik het met zekerheid zeggen: het zijn helden. Helden in de kinderopvang!
Het is zijn onze jongste zijn laatste weken in de crèche voor hij start op school. De kinderbegeleiders vertellen me hoe klaar hij is voor school. Ik ben er niet klaar voor. Ik ben niet klaar om mijn jongste te zien vertrekken naar school. Maar ik ben ook niet klaar om afscheid te nemen van de crèche die zes jaar lang de thuis was van onze kinderen. Van baby tot peuter.
Ik ben zo dankbaar voor onze fantastische crèche. Voor Duimelot. Voor Evy, Melissa, Vera en Anja. Duizend keer dankjewel!
