Even lang uit als in de buik
Mijn Juuleke is geëvolueerd van een baby die niets kon (behalve slapen en wenen omdat hij krampjes had…) naar een peuter die lacht, zit, rolt, kruipt en zich zelf recht trekt. Twee tandjes heeft hij ook al, die komen tevoorschijn telkens hij zijn liefste lachje boven haalt.
Meneertje eet ook vlot 250 gram patatjes en fruitpap, een smeltkoekje uit het vuistje en sinds kort ook bo’kes. Dat kan natuurlijk, met die twee tandjes. Kleine stukjes boterham met boter, die hij zorgvuldig in zijn mondje duwt. En die soms ook op de grond belanden natuurlijk (onze hond vindt het geweldig dat Juul zijn pincetgreep nog niet helemaal onder de knie heeft!).
Hij brabbelt en begint stilletjesaan “dada” te zwaaien als we ergens afscheid nemen. Volgens de onthaalmoeder doet hij dat erg snel, trotse mama hier dus ;-).
De Maxi-Cosi maakte plaats voor een autostoel (wat een opluchting dat we weer van dat onding af zijn!) en de bademmer werd ingeruild voor het grote bad.
Kleertjes aan en uitdoen gaat een stuk vlotter nu hij toch al enigszins een beetje meewerkt (hoewel ik moet toegeven dat het met al zijn gewiebel van de laatste weken ook weer een strijd geworden is…).
Onvoorstelbaar dat hij bovenstaande zaken allemaal leerde op nog geen jaar tijd. Ik had natuurlijk grootse dingen kunnen verwachten van een kereltje dat er in slaagde om op 9 maanden tijd uit te groeien van een micro-organisme tot een heuse baby van maar liefst 55 centimeter groot en 4,350 kilogram zwaar.
Soms kan ik het allemaal niet goed geloven als ik naar foto’s van enkele maanden geleden kijk. Waar is die kleine baby gebleven?!
Maar als ik dan naast mij kijk, recht in zijn grote blauwe kijkers en een allerliefste twee-tandenlachje krijg, weet ik… the best is yet to come!
Proficiat, lieve zoon. Blij dat ik je al 9 maanden mag kennen.
Karen
