In 2021 werd ik onverwachts zwanger van ons tweede kindje. Ik was volledig in paniek want ik wist dat mijn man het graag bij één kindje wilde houden. Op een avond deelde ik hem met een bang hartje het nieuws mee. Tot m’n grote verbazing was hij echt mega enthousiast met dit grote nieuws.
We probeerden samen te genieten van de zwangerschap, maar al snel bracht misselijkheid daar verandering in. Enkele dagen later kreeg ik ook bloedverlies, en voelde ik: dit is niet juist. Mijn gevoel werd door een echo bevestigd, maar ik kon ook gewoon nog minder ver zijn dan eerst gedacht.
Ik werd van dichtbij opgevolgd, maar enkele dagen later kregen we het pijnlijke nieuws dat de natuur beslist had dat het niet mocht zijn. Ze hebben toen een curettage uitgevoerd. Het waren zeer pijnlijke dagen/weken. Wat me toen veel steun gaf, was dat we al een dochtertje hadden rondlopen. Ik moest verder en vrolijk zijn voor haar …
Kort daarna hadden m’n man en ik een goede babbel. We waren er samen aan uit dat we toch nog graag een tweede kindje wilden. Ik was wel van mening: als het nu terug fout zou lopen, dan hoeft het voor mij niet meer …
Een vijftal maanden na de curettage waren we opnieuw zwanger. Ik had zoveel schrik en was zo onzeker. Vooral omdat ik opnieuw erg misselijk was, en enkele dagen later opnieuw bloedverlies had. We waren zo bang, zouden we het opnieuw verliezen?? Gelukkig kon ik altijd bij m’n gynaecologe en huisarts terecht. In de eerste weken van de zwangerschap was er regelmatig een bloedafname om te controleren of de hcg- en progesteronwaardes goed stegen.
Toen ik zes weken was, kregen we de eerste echo en we zagen het hartje kloppen. Oef, wat een geruststelling! De misselijkheid bleef eigenlijk gedurende de volledig zwangerschap aanslepen, tot ongeveer 20 weken was die het ergste. Daarna was het wel draaglijk, maar toen kwam bekkeninstabiliteit opspelen. Ik vond de zwangerschap best wel pittig en zeker in combinatie met een rondhuppelende peuter.
Ik was zo blij toen het dan eindelijk zover was: de weeën waren begonnen, een dag later hadden we ons tweede meisje eindelijk in onze handen.
Alles liep vlot, tot ongeveer twaalf dagen na haar geboorte. Ineens begon ze na elke voeding ontroostbaar te krijsen, niets was goed. We liepen vele rondjes rond de tafel, gingen wandelen, met de auto rijden … want enkel dit bracht wat verzachting.
Tot op een avond dat ik echt niet meer kon ... Ik heb haar in de Maxi-Cosi gelegd, snel wat gerief bij elkaar genomen en ben naar spoed gereden. De kinderarts van wacht was niet zo tevreden met onze komst want onze baby had geen koorts. ‘Normaal kom je naar spoed als de baby koorts heeft’.
Na onderzoek dacht ze aan reflux en ze wilde ons naar huis sturen om wat te experimenteren met medicatie tegen reflux. Wij wilden echter graag zekerheid over of het al dan niet reflux zou zijn en hadden geen zin in wat experimenteren. Toen werd ze opgenomen om toch wat onderzoeken uit te voeren, waaronder de ph-metrie test. Die zouden ze de ochtend erna starten en zou 24u duren.
Helaas liep er echter iets fout met het uitlezen van de resultaten van de test. We kregen de keuze: de test opnieuw laten uitvoeren of naar huis gaan en toch de medicatie opstarten. We kozen ervoor om te blijven en dit met zekerheid te weten, we gingen nu niet zomaar naar huis ...
Een dag later kwam het nieuws dat ze geen reflux had. Gelukkig waren we de medicatie dus niet opgestart. Er werd voorgesteld om over te schakelen naar andere poedermelk, in combinatie met ander water en dat bracht ons toch veel verder. Sindsdien slaapt ze gelukkig ook wat vlotter overdag. We kunnen eindelijk genieten van ons gezinnetje van vier, of dat dachten we toch.
Plots kreeg ik hevige buikpijn en voelde ik dat er iets niet juist was. Ik mocht toen langsgaan bij de gynaecoloog van wacht. Wat bleek: een baarmoederontsteking ... Door de zware antibiotica kreeg ik nadien ook nog een maagontsteking.
Toen dit voorbij was, keken we uit naar het doopsel en feest. Jammer genoeg mocht ook dit niet zijn: onze oudste dochter werd getroffen door de windpokken. We wilden dit gebeuren niet laten doorgaan zonder haar, dus besloten we om dit uit te stellen.
Twee weken later maakte onze oudste hoge koorts: meer dan 40 graden. Dit bleef enkele dagen aanhouden, dus werd ze opgenomen. Er werd geen specifieke oorzaak gevonden, ze had een virale infectie. Na enkele dagen was ze gelukkig terug de oude.
Op woensdag 27/07 merkten we bij ons kleinste meisje een vreemde uitslag op haar beentje en ze had ook koorts. M’n gevoel zei opnieuw: dit is niet juist. Ik stuurde een foto naar onze huisarts en hij vroeg of we de uitslag konden wegdrukken. Dat was niet het geval. ‘Rij dan maar langs spoed.’
Daar werd gedacht aan een hersenvliesontsteking, dus hebben ze een ruggenprik gedaan. Gelukkig was deze negatief. Enkele uren later hadden we uitslag van de covid-test: die was positief, ze hadden de oorzaak gevonden. Toch kwam er uit het bloedonderzoek nog een spoor van een bacterie. Ze wilden haar voor zekerheid nog een nachtje extra houden om zeker geen risico’s te nemen. Gelukkig bleek dat gewoon iets dat het staal was binnengedrongen, anders mochten we nog zeven dagen langer blijven voor antibiotica via het infuus …
Ik had er vooral nood aan om alles eens van me af te schrijven. Voor alle duidelijkheid: ik ben mega blij met onze twee meisjes, maar het loopt soms gewoon wat anders dan gehoopt. Ik zie hen ongelofelijk graag! Gelukkig heb ik een fantastische man en ouders die me altijd bijstaan.
