Mama met baby in haar armen leunt tegen kast

Nee, je doet als mama niets “verkeerd” wanneer je baby niet doorslaapt

20/01/2025

Het moet de meest gestelde vraag zijn in zowat elk gesprek over kleine kinderen. “En, slaapt hij al door?” Of “Is hij een beetje braaf?” Een verwarrende vraag – want zijn niet alle baby’s braaf? En als je dan antwoordt dat je baby niet doorslaapt, krijg je meteen een hoop tips je richting uit gestuurd. 

Ik snap het wel, mensen zijn vol goede bedoelingen wanneer ze die tips geven. “Heb je al eens geprobeerd om hem in te bakeren?” “Een droomvoeding voor je zelf gaat slapen doet echt wonderen!” “Misschien moet je overschakelen op flesjes?” “Volgens mij voelt hij jouw stress – het is belangrijk om rustig te blijven!” Of dé klassieker onder de oudere generatie: “Laat hem gewoon huilen, hij zal wel in slaap vallen!” 

Maar hoe goed mensen het ook mogen bedoelen met al die adviezen, ze geven mij vooral het gevoel dat ik ergens tekortschiet. Dat ik het beter moet doen. Dat het niet normaal is dat mijn baby niet doorslaapt. Ik moet dus wel iets verkeerd doen. Ik ben blijkbaar de enige mama die er niet in slaagt haar kindje te laten slapen. (Enige overdrijving is me hierbij niet vreemd, dat besef ik heus wel, maar je kan je wellicht inbeelden welk effect een chronisch slaaptekort heeft op je emoties.) 

Ik kan je vertellen dat het niet evident is om me niet in zelfmedelijden te gaan wentelen als ik weer maar eens hoor over een baby’tje dat máánden jonger is dan het mijne maar al “flink” een blok van 8 uur doorslaapt, terwijl wij weer elk uur voorbij hebben zien komen. 

Ik kan je vertellen dat het niet gemakkelijk is om niet te gaan twijfelen aan mezelf en aan mijn capaciteiten als mama na weer een slapeloze nacht. Want als ik er al niet in slaag om mijn kindje te laten slapen, dan denk ik niet dat ik snel de medaille voor “Moeder van het jaar” in de wacht ga slepen, nietwaar? (Rationeel weet ik wel dat die redenering niet helemaal opgaat, maar emotioneel is dat een ander paar mouwen …)

Ik kan je vertellen dat ik me vaak behoorlijk eenzaam voel, als ik weer eens tijdens de donkerste uren van de nacht mijn baby in slaap probeer te sussen. Als ik weer eens honderden rondjes door het huis wandel, in de hoop dat hij daarvan in slaap zal vallen. Als ik weer eens de enige mama ben van wie de baby nog niet doorslaapt. Of als ik weer eens negatief moet antwoorden op de vraag of hij nu eindelijk doorslaapt. 

Maar … is mijn baby écht de enige die niet doorslaapt? Of lijkt dat alleen maar zo, omdat ouders nu eenmaal net iets enthousiaster vertellen over hun goed slapertje? Is het eigenlijk wel de norm dat baby’s doorslapen? Mogen we dat wel verwachten van die kleine wezentjes? En als ze effectief goed slapen – is dat dan echt een bewijs van goed ouderschap, of simpelweg een kwestie van geluk? 

Gelukkig kom ik af en toe ook mama’s tegen die zich net als ik door de slapeloze nachten worstelen. En ik kan je vertellen dat het dan ontzettend deugd doet om te horen dat we níet de enigen zijn bij wie dat slapen niet van een leien dakje gaat. Het is zo fijn om de erkenning te krijgen dat het lastig is, maar dat het er soms gewoon bij hoort. Zonder adviezen van wat we beter zouden kunnen of moeten doen. 

Dus, lieve mama: als jouw baby geregeld van zich laat horen ’s nachts, weet dan dat écht niet alle kindjes na een paar weken doorslapen. Dat je heus niet de enige bent die ’s nachts in de weer is om haar kleintje naar dromenland te begeleiden. Dat er nog mama’s zijn die zich moedeloos aftellen naar het moment waarop hun kleintje eindelijk doorslaapt. Het is écht niet abnormaal dat je kindje nog geregeld wakker wordt.

En vooral: weet dat het niet aan jou ligt. Dat je niets verkeerd doet. Dat je wél een goeie mama bent, ook al snak je daar een deftige nachtrust. Die dag komt er wel, ooit. En tot dan blijven we alles uit de kast halen om die kleine vriendjes in slaap te krijgen – en om onszelf door de dag te sleuren. Yes we can