Één jaar Mama Baas: wat doet dat met een mens?

1/03/2016

Door Mama Baas

27 februari was het zover: Mama Baas was exact 1 jaar online. Anderhalf jaar geleden zaten Evelien en ik samen aan een tafeltje in de zon voor een werklunch (echt!) toen ze me de vraag stelde: ‘Zouden we niet een blogje beginnen?’ Eén dag later was het al een website geworden. Een community. Met experts en mama’s.

Maar wat hebben we in dat jaar Mama Baas geleerd?

Dat we allemaal ongelooflijk zotjes zijn van die kleine pagadders.
Dat mama zijn een beetje gepaard gaat met chronische vermoeidheid. Maar dat geeft niet. Het maakt ons gewoon een beetje verstrooid soms. En soms staren we ook een beetje in het oneindige… Dat kan een beetje raar overkomen voor de buitenwereld. Maar de mensen met kinderen herkennen het wel.
Dat mama worden je verandert. Voor altijd. Ten goede.
Dat we allemaal op één of ander moment ons geduld verliezen door diezelfde schatjes. Want ze kunnen er soms nogal wat van. Het liefst ’s morgens, als het allemaal wat sneller moet gaan. Of ’s avonds, als we zelf al goed moe (lees: uitgeput) zijn.
Dat we ons de volgende seconde vaak al geweldig schuldig voelen omdat we een beetje te hard hebben geroepen.
Maar dat we het in grote lijnen eigenlijk allemaal zo slecht niet doen… Al denken we vaak van wel. Want eigenlijk vinden ze ons (lees: de kindjes) toch nog altijd de beste mama van de wereld. (Al willen ze op heel specifieke momenten, als het hen beter uitkomt, soms wel eens ruilen. Of een nieuw exemplaar aanschaffen.)
Dat we allemaal ons eigen verhaal hebben. Maar dan ook echt allemaal. En onze eigen aanpak. En dat dat keihard oké is. Al twijfelen we soms nog te veel om die te volgen. Want soms hebben we nog een beetje last van ‘vergelijkmetanderemoederitis’. En soms ook wel van 'bemoeieritis'. Dat is wel keijammer, eigenlijk, want het is al moeilijk genoeg. Maar er is hoop, want heel veel mama's waarderen ook gewoon heel erg een complimentje. Een #Bonuspuntje. Dus als we nu eens allemaal een bonuspuntje aan elkaar geven in plaats van een oordeeltje? :-)
Dat we allemaal aan het zoeken zijn naar een evenwicht tussen life/work. En dat het vaak met vallen en opstaan is.
Dat mensen met een hevige kinderwens gehoord moeten worden. Net als moeders met een zware bevalling. Of mama’s die een miskraam hebben gehad. Dat ze hun verhaal kwijt moeten kunnen. Want dat hun pijn reëel is.
Dat het hart luchten voor elke mama die daar behoefte aan heeft deugd doet. Omdat we daardoor alles weer leren relativeren. En bijgevolg weer de mooie kanten van het moederschap beter kunnen zien...
Dat er honderd miljard miljoen soorten mama’s bestaan. Maar dat er geen één ‘perfect’ is. Want elke mama heeft haar sterktes en uitdagingen.
Dat we het allemaal lastig hebben met dat keivervelende loslaten. Want die kinders zullen altijd wel ergens onze baby’s blijven… Koetchiefroetchie…
Dat we ook vaak last hebben van schuldgevoel. En dat we het bijgevolg moeilijk hebben om eens aan onszelf te denken. Maar dat het toch, als we het dan eens doen, ongelooflijk veel energie kan geven om er weer tegenaan te gaan.
Kortom, dat kinderen hebben geweldig is. Dat zij geweldig zijn. Maar dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is. Dat komt bij de één in golfjes (of golven), en bij de ander helemaal niet. En dat dat in the end niets verandert aan het feit dat we die kinders doodgraag zien.