In één woord? Moe
Eerst een ‘witte angina’ achteraan in haar keel. Vervolgens een blaasje op haar tong. Gezwollen, donkerrood tandvlees. En dan als coup de force: blaasjes op haar verhemelte. En dit ging allemaal gepaard met koorts tot 40,5 graden.
Eten deed ze bijna niet. Aangezien ze aardt naar haar suikerverslaafde moeder, weet je dan dat er iets grondig mis is. Haar favoriete activiteit? In de zetel of op de grond hangen/liggen/slapen. En dat is ab-so-luut niet normaal: ze zit gemiddeld een paar minuten per uur stil.
’s Nachts had ze zo veel pijn – het bleek een ‘stomatitis’ te zijn – dat ze zichzelf om de twee uur wakker huilde. Ze kreeg niets binnen, slikken lukte amper. Vreselijk. Nu, twee weken later, is ze gelukkig een pak beter! Alleen … ze is echt uitgeput. En bijgevolg een tikkeltje lastig.
En ik? Ik ben zelf al even uitgeteld. En bijgevolg hoogstwaarschijnlijk ook een tikje knorrig.
Stomatitis is geen drama. Er bestaan zo veel ergere problemen. Maar ik ben moe. Moe, moe, moe. Ik zou momenteel overal kunnen slapen. In mijn bed. In de zetel. Tijdens een lunchafspraak. Achter het stuur …
Is het verantwoord om een uur te (knikke)bollen naar kantoor? Is dat het risico waard? Volgens mijn werkgever misschien wel. Can you blame them?
Volgens mijn familie zeker niet. En gelukkig: volgens de dokter ook niet. Dat ze maar zeuren. Ik doe ook maar mijn best. En dat is echt meer dan genoeg.
