‘Mama, ik wil bij jou zijn.’ En papa dan?
Donderdagavond, 16u.30 Ik heb eigenlijk nog twee à drie uur werk voor de boeg. Maar dat gaat niet. Ik moet dringend vertrekken, richting school. Richting mijn twee dochters. Ik kom na een stresserende rit (files, middenbermrijders, lompe chauffeurs) in schuim en zweet toe aan de schoolpoort. De meisjes zijn blij. ‘Papa, eindelijk!’ We zitten nog geen twee minuten in de auto, of daar is ie al: ‘Papa, wanneer is mama thuis?’
Een ‘typische’ papa
Wij hebben een redelijk ‘klassieke’ taakverdeling, mijn vrouw en ik. Alles wat tuin, kachel en vuilnis betreft, dat doe ik. De kerstboom halen? My job. De verbouwingen coördineren? Komt in orde. De langste kantoordagen? Ik.
Mijn vrouw werkt ook fulltime, maar ze regelt het zo dat ze bijna elke avond de kindjes op tijd van school kan afhalen. En eigenlijk liggen de meiden bijna altijd in bed als ik thuiskom.
Meestal is de stress van de werkdag nog niet verteerd en ben ik deep down opgelucht dat ze al slapen. Eerlijk is eerlijk.
Maar anderzijds vind ik dat ook verschrikkelijk. Want ik ben jaloers.
Jaloers
Jaloers op de bonding die mijn vrouw bijna elke avond heeft met de meisjes. Jaloers op die natuurlijke band die er is, tussen mama en dochters.
Ik weet het, het is niet altijd even plezant, dat zwanger zijn. Maar het blijft toch ook een natuurlijk privilege. Wij staan er negen maanden buiten. (Let wel: ik sta absoluut niet te popelen om te bevallen hoor J.)
En dan is er de baby, de peuter, de kleuter, die toch op een bijna natuurlijke wijze aan mama hangt. En waar je als papa op de een of andere manier toch ook weer op de tweede plaats komt. Ha ja, want ‘mama moet dat doen’. Of ‘waar is mamaaaaaa?'.
En mama? Die vindt dat stiekem toch wel een beetje leuk, die voorkeursbehandeling :-).
Ik ben ook wel jaloers op de flexibiliteit van mijn vrouw. Doe het maar eens, zeggen tegen je baas dat je naar huis moet voor je kinderen. Misschien is dat niet overal zo een issue, maar in mijn werkomgeving is er bijna sprake van omgekeerde discriminatie. Als een vrouwelijke collega naar huis gaat voor een ziek kindje, is er bewondering voor de manier waarop ze alles combineert. Doe ik het, dan krijg ik gegarandeerd meewarige blikken.
Dad is taking control (he thinks)
Ik zie mijn dochters doodgraag. Ze zijn echt mijn grootste schatten. Dus ik wil ook die bonding met mijn girls.
En ik weet. Dat komt niet vanzelf. Voor andere papa’s out there, die ook op zoek zijn naar het juiste evenwicht, die ook een goeie band willen met hun kids, maar strugglen met work-family-balance, een aantal tips uit mijn praktijk:
- Ik probeer op rustige momenten (de weekends) tijd alleen met de kids door te brengen. Wij gaan bijvoorbeeld elke zaterdagochtend in bad.
- Ik verplicht mezelf om elke week één avond de meisjes van school te gaan afhalen.
- Ik breng de kinderen ook quasi elke ochtend naar school. En dan begin ik niet meteen mijn mails te checken of naar het nieuws op de radio te luisteren. Ik knoop een conversatie aan met mijn oudste. Geweldig wat voor praat daar al uitkomt. Dat is echt vaderdochtertijd.
- Ik vraag mijn madam ook om mij te helpen. Als ze weeral eens vragen of mama dit of dat wil doen, dan zegt ze regelmatig: ‘Vraag dat maar aan papa.’ Ik vloek dan wel eens, als ik in mijn zetel gecrasht lig, maar uiteindelijk doe ik dan wel wat mij wordt opgedragen :-).
- Ik doe vaak veel praktische dingen in huis. Nu ze wat ouder zijn, probeer ik ze te betrekken bij mijn gedoe. Is er een lading hout geleverd op de oprit, laat ik ze gewoon mee hout verzeulen. Of ik neem ze mee naar de bakker. Ondanks het feit dat het dan allemaal wel wat langer duurt ... .
En het helpt echt, mijn inspanningen.
Die ene avond in de week dat ik ze op school ga halen, blijft één van de eerste vragen: ‘Wanneer komt mama thuis?’. Maar als mama ze gaat afhalen, dan krijgt ze nu ook bijna altijd de vraag: ‘Is papa thuis?’.
Het komt wel goed met ons. Ja hoor.
