“... En wanneer komt nummer 2?”

Vijf jaar gingen mijn man en ik als een tandem door het leven. Als één van ons het even niet meer zag zitten, nam die andere het over en vice versa.

Er waren gelukkig ook vele momenten dat we er samen voor gingen.

Een broertje of zusje?

Roxanne, onze dochter, is een mooi en fantastisch kind, boordevol temperament, ongelooflijk koppig zoals haar papa, waanzinnig ongeduldig net als ik.

Stilaan komt die tweede verjaardagstaart dichterbij en dus dachten we kort geleden: “Wat denk je? Een broertje of een zusje voor Roxanneke?”

Het zou zoveel gemakkelijker geweest zijn moest de fertiliteitsspecialiste gezegd hebben dat het verloren moeite zou zijn. Natuurlijk niet! “Je hebt een mooi en gezond kind... waarom zou dat niet nog eens lukken?”

Zo gezegd, zo gedaan! En... BAM! Wéér van de eerste keer prijs!

1.001 vragen

Bij zo’n positieve test was het altijd sterker dan mezelf maar keer op keer folterde ik mezelf met 1.001 vragen. Ook nu... want stel dat het toch maar eens zou lukken. Wanneer zou ik moeten bevallen? Hoe komt dat uit met mijn werk? Wanneer kunnen we het vertellen in de familie? In welke kamer gaat het prutske slapen? Gaan we het eens raken over een naam?

Maar... al snel kwamen de voetjes weer op de grond: mijn bloedwaardes waren opnieuw niet goed!

De hel

De week die hierop volgde was de hel! Wanneer loopt het mis? Of komt er toch nog een mirakel? Durven we te hopen?

Een week, hebben we bang gewacht, gedacht, gefietst... op die tandem.

En toen ... ging ... het ... terug ... mis.