“Onze dochter heet PIPPA”

Kim hoopt met haar openhartige post een hart onder de riem te zijn voor mensen die iets gelijkaardigs meemaken. We delen haar mooie woorden voor al wie er steun uit kan halen:  

Dit wordt misschien de langste en meest openhartige post die ik ooit zal delen, maar het is eentje die eruit moet. Onze enige wens is om mensen, die in onze schoenen staan, of moeten omgaan met dierbaren die iets gelijkaardigs doorstaan, te helpen. Ik hoop dat ik met deze post een steun en hulp kan zijn voor de honderden mensen - vooral mama’s - die me sinds 15/12/2016 via allerlei kanalen om hulp hebben gevraagd. Ouders die me contacteerden om hun gevoelens te delen omdat ze ondervonden dat het nergens anders kon of gepast was. Dit is voor ons … ouders van een sterretje.

Vanaf januari 2019 kunnen wij ons doodgeboren meisje officieel laten registreren als 'onze dochter'. Dit kan enkel voor kindjes geboren na zes maanden zwangerschap. Zonder dat ik het wist, bleek dit het laatste beetje open wonde te zijn. Dankzij de registratie kan het eindelijk een draagbaar litteken worden...

In de vergeethoek

Deze post komt er omdat kindjes die doodgeboren worden nog steeds een beetje in de vergeethoek terecht komen. Hier treft niemand schuld aan, want mensen dragen hun verdriet graag privé en kunnen er pas over praten wanneer de eerste rauwe pijn is overgegaan in een litteken. Hierdoor schenken andere mensen er weinig of geen aandacht aan en gaan ze ervan uit dat het slechts een fait divers is. En uitgerekend dát doet pijn. Waarom? Omdat het om je kind gaat.

Als ik voor de zoveelste keer de vraag krijg hoe ik omging met mijn miskraam of curettage, huilt mijn hart. Dan wil ik, twee jaar na de bevalling van onze mooie meid, mijn verhaal delen om mensen te laten begrijpen hoe ze kunnen omgaan met mensen wiens kindje doodgeboren is. Als ik de persoon kan zijn die dit onderwerp bespreekbaar en duidelijk kan maken, neem ik die rol graag op mij. Iets negatief ombuigen naar iets positief: dat is het enige wat ik nog kan doen.

Ons verhaal

Na onze prachtige zoon waren we al snel zwanger van ons tweede kindje. Zoals het zondagskinderen als ons toekomt, werd het een dochter. Er was geen vuiltje aan de lucht. Je wacht, verlangt, zorgt voor jezelf en het kindje in je buik, kiest zorgvuldig de suikerbonen en het kaartje, maakt strikjes voor de kamer , laat de perfecte tint verf mengen in de verfcentrale voor op de muren van haar kamertje, … Alles kabbelt verder en is vanzelfsprekend. Je doet je controles en bent naïef genoeg om het resultaat van deze zwangerschap niet in twijfel te trekken. 

Tot je bij één van de laatste controles bij de gynaecoloog komt. Die start met een 3D beeld van het prachtige gezicht van je kind, waar je vol bewondering en met een hart dat overloopt van liefde, naar zit te staren. En dan volgt het moment waarop het apparaat afdaalt en de professor zwijgt, bedenkelijk kijkt en de lelijke woorden ‘er is een probleem’ uitspreekt. Dan wordt het zwart. Zeker als er op één minuut tijd zes mensen in je kamer staan: dan weet je dat het foute boel is.

Terwijl mijn lichaam rilt van de shock, en de verpleegsters me proberen helpen, zie ik Niels - de man van wie ik zoveel hou - naast me zitten. Zijn prachtige gezicht in een plooi die ik herken en zo vreselijk haat: hij gaat vanbinnen kapot maar blijft uiterlijk waardig en sterk als een rots in de branding. Ook hij probeert mij te kalmeren, ook hij probeert te begrijpen wat de dokter zegt. De extraverte ik laat haar emoties de vrije loop, terwijl mijn eerder introverte man controle over de situatie probeert te krijgen. Ik herinner me geen woord van wat er gezegd is. 

Wat wilde ik toen zo graag even niet míj zijn

Een tijdje later passeren we toekomstige mama’s in de wachtzaal die urenlang hebben moeten wachten omdat onze routinecontrole plots een nachtmerrie werd. Ze wenden hun blik af omdat mijn gezwollen en betraande gezicht alles zegt wat er te zeggen valt. Elke zwangere vrouw in die wachtzaal begrijpt me, zonder woorden. Ze vinden het wachten niet erg, zo lang ze míj maar niet moeten zijn op dat ogenblik. God, wat wilde ik toen ook zo graag even niet míj zijn. 

Als ik het ziekenhuis buiten wandel weet ik zelfs de benaming niet meer van het probleem dat ons kleintje zo zwaar in moeilijkheden brengt. Ik weet enkel dat ze het niet zal halen. Dat voelt elke vezel in mijn lijf. Als verdoofd rijden we naar huis, naar Jack, die me lachend en blij verwelkomt terwijl de babysit - gelukkig één van mijn beste vriendinnen - meteen merkt dat het foute boel is. 

De dag erna moeten we terug om afspraken te maken. Na een nacht lang staren naar het plafond krijg je uitgeput te horen dat je een week moet wachten om te bevallen omdat dat nu eenmaal de procedure is. Dat je kind geen enkele overlevingskans heeft en dat er geen oplossingen zijn. We krijgen een afspraak om een week later de bevalling in te leiden. 

Die week gaat tergend traag en in een waas voorbij. Je loopt rond met je bolle buik en ons kindje laat zich stevig voelen en beweegt meer dan ooit tevoren. Je streelt over je buik en zegt 1000x sorry omdat je niets kan doen. Mama leeuw is op haar plaats gezet en overwonnen. Ze krijgt van de natuur geen enkele strohalm aangereikt om je te redden. Anders had ik bergen verzet met mijn handen, lieve schat …. 

Geen kruippakjes, enkel je ziel en die ene plastiek zak

De dag is daar dat je samen, de handen stevig in mekaar verstrengeld, richting ingang van het ziekenhuis loopt. In een zakje steken je pyjama, tandenborstel en een jogging om de dag erna terug naar huis te gaan. Geen kruippakjes maatje 50, sokjes, krabwantjes of schattig knuffelkonijn. Enkel je ziel en die ene plastiek zak. 

Als de lift opent op de kraamafdeling hoor je de huilende baby’s, en komen ballonnen, en geboortekaartjes je tegemoet. Je kan voor je veiligheid nu eenmaal niet anders dan bevallen op de kraamafdeling omdat daar de vroedvrouwen zijn die je zo nodig zal hebben. Je krijgt je kamer en alles start. Bij elke actie weet je dat je één stap dichter komt bij het moment waar je zo intens bang voor bent. Je zal zwoegen, persen en ervoor gaan. Maar je kleine schat zal niet huilen of haar oogjes openen wanneer het moment eindelijk daar is. 

Ijzig stil

Na een nacht weeën gaan je voeten in de beugels, zien ze het hoofdje en is iedereen ijzig stil in de kamer. Dit is het moment waar ons hart zo bang voor is. Het moment dat ze de mooiste baby van de wereld in je armen leggen. Een meisje dat helaas... niets doet. Je wil haar strelen, knuffelen, tegen haar praten en er gaan 1000 emoties door je heen: van trots tot verdriet naar angst. Van afstoten naar aantrekken naar knuffelen naar …. 

In mijn ooghoek staat al die tijd die mooie man die, voor het eerst sinds ik hem ken, een traan langs zijn gezicht naar beneden laat bengelen. Weer zie ik mijn rots in de branding. Weer zie ik een man die vanbinnen breekt. Waardoor mijn hart nog harder breekt.

We hebben geen miskraam gehad, we kregen een tweede kindje

Waarom deel ik dit met jullie? Omdat wij geen miskraam hebben gehad. Wij hebben een tweede kindje gekregen. Een kind dat het recht heeft om ook zo aangesproken en benoemd te worden. Een kind dat voor ons belangrijk is. Er zijn veel ergere dingen, en je kan dit zeker en vast verwerken en een plaats geven, zoals wij dat ook gedaan hebben. 

Maar weet dat ouders die dit meemaken veel nood hebben aan erkenning. Ze willen hierover praten, ze willen niet dat hun kind onzichtbaar is. 

Heb jij iemand in je omgeving die dit meemaakt, weet dan dat ze - ondanks het feit dat ze lachen en verder gaan met hun leven - héél veel hebben moeten doorstaan. En dat ze dus niet na een week genezen zijn vanbinnen. Hun baby zit voor altijd in hun hart en leven en dat is oké zo. 
 

Tijd maken én geven voor verwerking

Laten we lief zijn voor elkaar, begrip hebben en tijd maken én geven voor de verwerking. Het is belangrijk dat iedereen die tijd gegund is. Misschien krijg ik dan minder mails binnen, van mensen die zo wanhopig zijn dat ze enkel mij - als volslagen vreemde - nog kunnen aanschrijven om verhaal te halen. Hopelijk mogen ze vanaf nu vaker in hun dichte kring hun gevoelens de vrije loop laten wanneer dit nodig is.