10 vragen aan … mama Stephanie

1. Wat vind je het leukste aan het ouderschap?

Zonder twijfel het gevoel dat mijn dochter ons dagelijks geeft. Ze is zo blij met de kleine dingen, ze maakt ons elke dag opnieuw trots met dingen die ze bijleert. Dat gevoel is zalig. Daar doe je het als ouder ook gewoon voor, denk ik. Als ze plots een liedje meezingt op de radio, of ze met een nieuw woordje thuiskomt. Het zijn die kleine dingen waardoor mijn hart letterlijk begint te smelten.

2. Wat is het lastigste aan het ouderschap?

De onzekerheid. Je vraagt je meerdere keren af: doe ik het wel goed, doe ik het juist? Pak ik het niet verkeerd aan? Iedere keer dat je denkt ‘ik heb het onder de knie’, staat daar een nieuw avontuur voor de deur.

Wij zitten momenteel bijvoorbeeld in de knoop met de zindelijkheidstraining. Annabel is twee en langs alle kanten krijgen we de vraag of ze al zindelijk is. Maar Annabel weigert om het potje te gebruiken en dat geeft me het gevoel alsof we het niet goed doen, dat we niet mee zijn met de verwachtingen van de maatschappij. Moet ik strenger worden, er intenser mee bezig zijn? Of geef ik mijn kind de tijd en de ruimte om zelf aan te geven dat ze er klaar voor is? Zeker als je dan ziet dat jongere kindjes bijvoorbeeld er snel mee weg zijn en jij op dat moment vast zit.

Ik ben ervan overtuigd dat we er ook zullen geraken, maar ik ben er ook van overtuigd dat er dan weer iets nieuws zal zijn waarover ik ga stressen of me onzeker ga voelen als mama.

3. Wat zou je achteraf gezien, anders hebben aangepakt op vlak van opvoeding?

Een beetje tegenstrijdig met antwoord twee, ik weet het. Maar ik wou dat ik me minder had aangetrokken van verwachtingen of meningen van anderen. Tijdens de eerste dagen in het ziekenhuis had ik gewild dat ik sterker in mijn schoenen stond en me minder aantrok van de vroedvrouwen. Achteraf gezien wou ik dat ik me niet zo had gefixeerd op 'doorslapen' en dergelijke. Maar zoals je aan mijn antwoord twee kunt zien, is dit niet gemakkelijk. Het blijf een constante en tegenstrijdige strijd.

4. Op welk vlak is je leven het hardst veranderd nu je kindjes hebt?

Mijn leven staat nu in teken van mijn dochter. Ik zet haar op de eerste plaats. Vroeger deed ik mijn zin. Wou ik weg, dan deed ik dat gewoon. Ik was iemand die niet graag thuis zat en steeds maar op stap wou gaan. Alhoewel ik dit nog steeds probeer te doen, met mijn dochter, weet ik nu dat ik soms moet weigeren. Nu kan ik genieten van thuis zijn. Ik heb ook meer structuur in mijn leven.

Ook kan ik nu meer genieten van wat me - time. Voor dat ik mama werd moest ik alle vrije tijd vol gepland hebben. Een dagje thuis zijn stond gelijk met een weggesmeten dag. Nu denk ik niet meer zo. Slaapt mijn dochter, dan zal ik sneller genieten van gewoon in de zetel hangen en Netflix.

5. Hoe is de taakverdeling in jullie gezin? Vind je dat de zorg voor de kinderen en het huishouden goed is verdeeld? En hoe pakken jullie dat aan?

Ik heb een fantastische echtgenoot en ik kan eerlijk toegeven dat wij een geweldig team zijn. Mijn echtgenoot werkt 's nachts maar als hij 's morgens thuiskomt kleedt hij haar aan terwijl ik me kan klaarmaken om te gaan werken. Ik breng haar naar de onthaalmoeder en hij haalt haar op. Als ik thuiskom staat het eten klaar en doe ik de zorg voor Annabel. We helpen elkaar ook constant. Als hij bij mij merkt dat mijn geduld op geraakt als Annabel koppig haar zin wilt doen, pakt hij over. En andersom ook. Zonder dat we elkaar dingen verwijten. One hell of a team, lijkt mij!

6. Is jullie relatie veranderd nadat jullie kindjes kregen? In welke zin?

Onze relatie heeft een extra dimensie gekregen, Annabel. En daar hebben we beide vrede mee, het is een verrijking en zeker geen 'last'. We hangen met drie hecht aan elkaar. Maar soms moeten we extra moeite doen om ons als koppel niet weg te cijferen. Want dat durf je als kersverse ouders toch soms uit het oog verliezen. Annabel is twee, maar sinds kort lassen wij elke maand toch een avondje voor ons tweetjes in. Op vrijdag gaat Annabel bijvoorbeeld naar de oma overdag. Dan laten we haar op donderdag daar soms logeren en trekken wij met twee de stad in om lekker te gaan eten en vooral om bij te praten. Het geeft toch ook in één keer een positieve boost aan je relatie.

Voor de rest is onze relatie nog steeds hetzelfde. Ook op vlak van seks en dergelijke. Een kind heeft ons seksleven zeker niet verslechterd. We zijn er misschien iets creatiever mee omgesprongen. :)

7. In hoeverre heeft het moederschap een invloed gehad op je carrière?

Ik werk fulltime als creatief agoge bij personen met een mentale beperking. Mijn werkuren zijn tussen negen en vijf. in het weekend ben ik thuis. Je zou kunnen zeggen dat dit de ideale uren zijn met een gezin, maar ik vrees er wel voor dat als Annabel naar school zal gaan, ik hier dingen ga missen. Ik vrees dat er door de week vooral alleen maar tijd zal zijn om haar in bad te zetten, samen te eten en dat ze dan naar bed moet.

Maar ik heb mijn ouderschapsverlof nog niet ingezet en ben wel van plan hier gebruik van te maken tegen de tijd dat ze naar school gaat. Zodat ik toch meer tijd met haar kan spenderen dan enkel de verzorging. 

Naast mijn fulltime job, ben ik ook choreografe voor een demo-team in België. Vorig jaar gaf ik ook nog vier uren dansles. Daar heb ik toch even de knoop moeten doorhakken om er mee te stoppen. Ik merkte dat ik meer weg was dan thuis, tijd die ik met haar kan spenderen. Alhoewel ik dit jaren met heel veel passie heb gedaan weet ik dat mijn prioriteiten nu bij haar liggen. En daar heb ik vrede mee.

8. Wat is jullie favoriete uitstap met de kinderen? En aan welke uitstap heb je een hekel?

Planckendael behoort zeker tot onze favorieten, daarom hebben we er ook een abonnement voor. Het is een plek waar Annabel kan kijken naar dieren en waar er voldoende speeltuinen zijn. Is ze moe en slaapt ze in de buggy, dan kunnen wij zelf ook genieten van de natuur en het park. Het is bovendien een heerlijk leuke plek om te picknicken of gewoon er tussenuit te zijn in een drukke stad als Mechelen. Vanaf je binnenstapt voel je de rust zo over je komen.

Ik ben ervan overtuigd dat je als nieuwe ouders - want na twee jaar zie ik onszelf nog steeds zo - elke uitstap als een uitdaging moet zien. Uit elke uitstap leer je. In het begin was ik ontzettend nerveus om op restaurant te gaan met een baby. Alsof ze het door één of andere manier doorhad wanneer mijn eten er was, zette ze het net dan op een huilen. Maar ook zulke dingen leer je te relativeren. Nu is Annabel er twee en gaan we regelmatig op restaurant, met de nodige animatie.

Plopsa Indoor was bij ons bijvoorbeeld echt een ramp. We keken er zo naar uit, maar ik kon er niet snel genoeg weg zijn. Alsof alles leek te mislukken. Annabel begreep het principe wachten in de rij - uiteraard - nog niet, er was super veel volk, Annabel kon net een paar weken stappen en begreep nog geen verbale instructies. Hierdoor had ik het gevoel dat ik heel de tijd achter haar aan moest hollen. Echt geen pretje! Maar achteraf gezien leer je hier ook weer uit. Je relativeert. Uiteraard kan een éénjarige niet wachten op haar beurt in de wachtrij. Uiteraard had het leuker geweest als we op een dag waren gegaan dat andere kinderen naar school moesten,...

Elke uitstap zie ik dus als een leerproces en een uitdaging. Er is maar één uitstap waar ik een hekel aan heb. Het ziekenhuis! Toen Annabel anderhalf was heeft ze haar bovenste vingerkootje gebroken aan de wijsvinger. Door het hele gebeuren heeft Annabel een soort van angst ontwikkelt. Als er nu maar een arts in de buurt komt zet ze het op het krijsen. Ik wil haar geruststellen en haar beloven dat er niets aan de hand is, maar ik kan het haar niet kwalijk nemen. Want iedere keer dat zij begint angstig te huilen schieten mijn gedachten terug naar het bezoek aan spoed. Dus ziekenhuizen en K&G - visites zijn voor ons not done.

9. Welk restaurant / welke brasserie vinden jullie een absolute aanrader met kinderen?

Doordat Annabel nog maar twee is, blijft ze bij ons aan tafel zitten met het nodige entertainment. Ik kijk er wel al naar uit dat als ze wat ouder is ze de speeltuinen kan gaan verkennen. Maar doordat ze nog zo jong is hebben we hier geen zicht op.

Tijdens de kerstvakantie waren we een weekendje naar Hasselt. Het was één van de eerste keren dat we ons niet strikt aan Annabels beduur hielden en we wouden nog een hapje gaan eten. We waren wel bang dat Annabel zou gaan huilen en we onze tafel zouden moeten verlaten (ja, zo onzeker zijn we soms!). Maar het werd tijd om het eens te proberen.

Daarom zochten we op voorhand op internet naar restaurantjes die hoog scoorden op kindvriendelijkheid. Zo kwamen we terecht bij een Grieks restaurantje Nostalgia. Zoals verwacht begon Annabel na een half uurtje haar geduld te verliezen of sloeg de verveling toe. Onze eerste reactie: vertrekken we? Maar het koppeltje naast ons, dat genoot van een romantische avond, was zo vriendelijk om Annabel af te leiden. Ook het personeel deed super hard zijn best. Dankzij hen hadden we een fantastisch fijne avond. Door hen wisten we dat het - met wat doorzettingsvermogen - echt wel mogelijk was.

Daarnaast vind ik het ook wel fijn om langs de MC Donalds te gaan. Oké, helemaal niet zo gezond, I know. Maar ik herinner me wel dat ik dit als kind een geweldige plek vond. Daarom vond ik het ook zo tof om Annabel te trakteren op haar eerste Happy Meal. Ze had de tijd van haar leven.