7 dingen die ik aan mijn oudste dochter wil vertellen
20/05/2017
Door Mama Sofie VH
- Er zijn weinig dingen zeker in het leven. Wat er op je afkomt, wat je later wordt: het is een groot vraagteken. Veel van die dingen zul je moeten ontdekken, met vallen en opstaan. Maar we zullen er altijd voor je zijn.
- Je mama en papa zijn een beetje crazy. Niet te veel hoor, gewoon een beetje. Je weet het ook wel ergens, want ik zie je geregeld met je ogen rollen: ‘Mamaaa… Doe eens normaal!’ Waarop ik en je vader er nog een schepje bovenop doen. Want zo zijn we dan. Als je 18 zult zijn (wat zeg ik, binnen al een paar jaar misschien), zul je er geregeld door gegeneerd zijn. Of juist niet, dat is ook voor ons een vraagteken.
- Je bent meestal de beste vriendjes met je zus. Die is ook een beetje gek. Soms wat veel, dat geef ik toe, maar het is een geweldige meid. Net als jij. En ze houdt van je. To the bone. ‘Waar is mijn zussss?’, zegt ze vaak als ze net wakker is van haar middagdut. En je ligt vaak in een deuk met haar. Je zou voor minder. Jij en zij, dat zijn communicerende vaten. Jij + zij, dat is als de aarde en de maan: jullie worden tot elkaar aangetrokken, of jullie dat nu willen of niet. Soms is het eens ruzie, is het kapot, en weten jullie geen blijf met elkaar. Maar meestal zijn jullie elkaars beste vriendjes. En ik hoop dat dat zo blijft. Dat jullie er altijd voor elkaar zullen zijn. Want in dit leven is er niet veel zeker (cf. Puntje 1), alleen je familie blijft een constante.
- Dat je vader en ik je ongelooflijk dankbaar zijn hoe je ’s ochtends al alleen met je zus naar beneden gaat in het weekend en ons nog wat langer laat slapen. ‘Wat zouden ze nu eten, choco met choco?’, vraagt je papa dan aan mij. Waarop ik mijn schouders ophaal en mij nog eens omdraai in mijn warme bed. Als ik een uur later constateer dat je zus inderdaad van de situatie heeft geprofiteerd door hagelslag met hagelslag te eten (letterlijk, gewoon uit haar bord, niet op een boterham of zo) en dat de hele vloer ook een beetje bezaaid is met die hagelslag, dan denk ik: ach wat… Het gaat zo ook wel. Het ding is: mama heeft hier lang naar uitgekeken, ook al mist ze af en toe haar kleine baby’s. Het is gewoon anders, mama zijn van een kleuter en een flinke 6-jarige zoals jij.
- Dat ik hoop dat je, als er iets is, altijd, te allen tijde, alles tegen mij, of in het verlengde daarvan, tegen je papa zult willen vertellen. We zullen misschien soms wat dommig uit onze ogen kijken, maar vergeef ons liefje, we doen ook maar wat. En soms doen we ongetwijfeld het foute. Geef ons een beetje tijd en dan geraken we er ongetwijfeld wel uit. Het ding is: mama of papa worden is het mooiste wat er is. Maar het is ook ongelooflijk confronterend. Want je wordt meermaals op je grenzen gewezen. Op je sterktes, maar ook je zwaktes. En ik ben echt wel dankbaar dat je me altijd weer een nieuwe kans geeft. Want liefje, dat zal ik ook altijd bij jou blijven doen, wat er ook gebeurt.
- Dat ik best wel fier op je ben. Ik zie je zwoegen boven je huiswerk. De maaltafels, optrekken en aftrekken, rekenen met de brug... Ik vertel je nadien hoe straf ik het vind dat je dat al kunt. Ik zie het ongeloof in je ogen. En je haalt je schouders op. Het is alsof ik in de spiegel kijk. Vooral niet te veel in jezelf willen geloven. En daarom blijf ik het je zeggen, dag na dag. En zeg ik het nu nog eens. ‘Ik ben fier op jou.’ Op wat je kunt. Op de coole chick die je bent, terwijl je je ogen rolt en je schouders ophaalt. Maar ook op hoe je soms bang durft te zijn. Je zult altijd een zekere ernst en een zeker verantwoordelijkheidsgevoel over je hebben hangen, zoals alleen eerstgeborenen dat hebben. Maar je bent ook steeds meer jezelf. Een eigen persoontje. En ik kan niet wachten om de rest te zien.
- Dat je voor altijd mama’s baby zult blijven. Of je dat nu wilt of niet. Punt.
