Aan alle hardwerkende mama's die naar adem happen ...

Als mama en zelfstandig architect ben ik vandaag eindelijk op mijn tandvlees gekomen. Vreemd genoeg had ik dit enkele weken eerder verwacht en was mijn veerkracht en doorzettingsvermogen toch sterker dan ikzelf verwacht had. 

Maar vandaag heb ik mijn tandvlees geraakt, ben ik tegen de muur gelopen en over mijn eigen voeten gestruikeld. 

Ik heb me al die weken de gedachten voorgehouden dat ik geluk heb. Geluk dat ik zelfstandige ben en deels mijn eigen uren kon bepalen. Geluk dat mijn jongste nog naar de kinderopvang mocht net omdat ik als zelfstandige vrijberoeper werk en geacht werd mijn job te blijven uitoefenen. Geluk dat wij een grote tuin hebben. Geluk dat we in een mooi huis wonen waar we graag in vertoeven. Geluk dat mijn oudste zoon zo flink is dat hij zelfstandig zijn huiswerk wil en kan maken. Zes jaar is hij en wat verwachten wij heel veel van hem! Geluk dat we gezond zijn. Geluk... 

Maar er vormt zicht de laatste dagen ook een donkere wolk, vermoeidheid, ongerustheid, boosheid,... 

Helaas, als zelfstandige ... geen ouderschapsverlof. Als architect verplicht te blijven werken, dus geen recht op compensaties. Als kleine zelfstandige geen buffer. Een orde van architecten die net nu in volle crisis haar 'dure' bijdragen komt opvragen bij alle naar adem happende zelfstandigen.

Sinds vorige week is iedereen terug aan het opstarten ... en ineens wordt weer alles normaal. Na 8 weken winterslaap ontwaakt de 'werk'wereld. Alleen: wij zijn nooit in een winterslaap gegaan. Vanaf dag 1 werd van ons verwacht om alles op te volgen, te herplannen, klanten gerust te stellen, fouten te zoeken, overzicht te bewaren,...

Allemaal een evidentie, allemaal graag gedaan. Maar vandaag, na 8 weken, verwacht ook iedereen opnieuw dat wij er staan met 200% zin en 200% volle moed. Helaas ... Na 8 weken heb ik mijn tandvlees geraakt en alles wat ik wil is 1 dag rust ... Even geen 7 op 7 meer en even geen van 7uur tot 23uur meer. Gewoon 1 dag rust! 

Een bezorgde en vermoeide mama ... Want we zijn met zovelen …

Julie