Welke mama is baas?
Ik was een nakomertje, zeker anno 1975. Dat heeft zo zijn voordelen, maar vandaag brengt het een extra zorg met zich mee, gezien mijn ouders al een jaartje ouder worden en de eerste kwaaltjes krijgen.
Knelpunt
Mijn lieve ouders blijven bij hoog en laag beweren dat ik helemaal geen ongelukje was – het feit dat ze het bij zowat elke gelegenheid herhalen brengt mij af en toe zelf aan het twijfelen – maar het gevolg is dat je op een bepaald moment sneller op een keerpunt staat. De gezondheid gaat achteruit en plots komt de zorg voor je ouders erbij, naast de zorg voor je eigen, nog jonge, kinderen en gezin.
Knelpuntmama, zo noem ik mezelf wel eens. Net geen 40, een fulltime job, een dochter van vijf, de bijna 18-jarige zoon van mijn man en de man zelf natuurlijk. Laat dit een verdomd moeilijk situatie zijn, zeker als je aan iedereens verwachtingspatroon wilt voldoen.
Ik heb schatten van ouders, maar hun karakters staan haaks op elkaar. Een korte schets. Mijn vader, ondanks een rits gigantische gezondheidsproblemen met een zware impact, blijft de rust zelve, berust in zijn leven zoals het nu is en probeert elke dag er het beste van te maken. Mijn moeder – die trouwens uitstekend voor mijn vader zorgt – bleef redelijk goed gespaard van gezondheidszorgen, maar moet nu aan beide ogen worden geopereerd voor katarakt en glaucoom. En dat is een drama waarover elke dag en tijdens elk telefoongesprek of bezoek gepraat en gefoeterd wordt.
Dilemma
Mijn zus en ik doen ons uiterste best om er elke doktersafspraak en elke operatie bij te zijn. We hebben alles minitieus geregeld om haar zoveel mogelijk te ontlasten ... maar toch lijkt het niet goed genoeg te zijn. Het ouder worden en de fysieke aftakeling lijken onaanvaardbaar en dat wij op elk moment van de dag – ongeacht eigen kinderen, job, huishouden – beschikbaar zijn, lijkt haar de evidentie zelve.
Ik stel mezelf en mijn zus (en vice versa) dikwijls de vraag: staat dit ons ook te wachten (de appel valt niet ver van de boom en zo van die dingen)? En zullen onze dochters zich soms ook zo slecht voelen en worstelen met het dilemma: 'Doen we al niet genoeg ons best?' en 'Kunnen we misschien toch nog meer doen?'
Genieten en relativeren
Ik hoop op een long happy life, zonder al te veel gezondheidsproblemen. En dan mag het, op een mooie gezegende leeftijd, wanneer iedereen rond me gelukkig, blij en gezond is, plots gedaan zijn ... Maar tot het zover is hoop ik wel dat ik zal kunnen blijven relativeren en kunnen genieten van elk moment dat ik samen met mijn kinderen en kleinkinderen zal beleven. En dat wens ik ook toe aan mijn mama... Alles is tot nu toe al gelukt, dit lukt ons ook!
