Waarom ik mij zo onzeker voel door de opmerkingen van anderen
Mijn zoontje geeft me niet het gevoel dat ik hem tekortdoe
Het is niet zozeer mijn zoontje die mij een slechte mama noemt (de fase van zijn verbale ontwikkeling laat dit trouwens nog niet toe) of die met zijn gedrag laat uitschijnen dat hij mij een slechte mama vindt. Het zou natuurlijk kunnen zijn dat ik gewoon een heel beleefde jongen heb gemaakt, maar hij geeft me dus niet het gevoel dat ik hem tekortdoe, integendeel zelfs. Ik geniet dan ook intens wanneer ik zijn gezichtje zie opfleuren als hij dat van mij ziet, elke keer opnieuw.
Geen sociale filter
Het zijn eerder de opmerkingen van anderen die van mij een onzekere moeder maken. En heel vaak gaat het dan om mensen die we amper kennen of zelden zien. Hoewel ik heus wel wéét dat sommige mensen geen sociale filter hebben, of dat hun EQ lager is dan dat van mijn hond, toch komen die boodschappen hard aan.
Worst parent of the year
"En de award van worst parents of the year goes to..." zei iemand tegen ons nadat we ergens een snelle acte de présence moesten maken en geen speelgoedje meehadden voor onze kleine man. Ofwel heb je dan een verschrikkelijk gevoel voor humor, indien het - in het beste geval - om te lachen was, ofwel ben je gewoon een bot en lomp mens. Zeker omdat deze persoon niet behoort tot onze vriendenkring en zelfs geen kennis van ons is.
Ik vergeet al eens iets
Er zijn 100 manieren waarop ik nu tegenover jullie kan rechtvaardigen waarom ik geen speelgoedje meehad maar eigenlijk hoeft dat zelfs niet. Want de waarheid is: ik vergeet al eens iets. Correctie: ik vergeet altijd wel IETS (een tetradoek, de billendoekjes, zijn tutje, een slabbetje, wel zijn eten mee maar geen flesje om uit te drinken ...). Nooit is mijn verzorgingstas 100% compleet en altijd is er wel iets nieuws waarvoor ik kan terugrijden.
Maakt dat een slechte mama van mij?
Is dat het dan? Wat mij een slechte mama maakt? Of is het dat ik zijn flesjes op de verkeerde manier steriliseer? Of is het dat zijn kruippakje nu toch echt wel wat klein begint te worden? Of dat ik hem te warm aankleedde bij de eerste hoge temperaturen? Of omdat ik hem nog geen nieuw zwembadje kocht met het warme weer afgelopen zomer? De opmerkingen schieten mij om de oren, de ene al wat harder en pijnlijker dan de andere.
Moe en overgevoelig
Heb ik in mijn nieuwe rol van jonge ouder wat (te) veel bevestiging nodig? Misschien. Ben ik moe en overgevoelig? Allicht. Doe ik desondanks het beste wat ik kan voor mijn zoontje en ga ik dit blijven doen? Absoluut. Zou het fijn zijn om dit te doen zonder het alom oplettende (en soms afkeurende) oog van de buitenwereld? Absoluut-er.
Jonge mama’s begrijpen elkaar
Overigens, dat oog bestaat zelden of nooit uit andere jonge mama's. Wat mij doet vermoeden dat er vele moeders zijn die al wel eens een zure opmerking hebben moeten slikken. Ik ben blij met de wetenschap dat tenminste wij elkaar begrijpen en elkaar niet zullen veroordelen zonder beter te weten.
We do rock!
Mama's, niet vergeten: We Do Rock! En al die negatieve commentaren? Stop die maar in je overvolle luieremmer!
Gastmama Karen
