Aan alle mama’s die soms struggelen

Toen ik zwanger was van ons eerste zoontje volgde ik allerhande zwangerschaps- en mamablogs op Facebook en Instagram. Vaak las ik artikels niet helemaal uit omdat sommige artikels zo negatief waren over kindjes krijgen en/of mama zijn. Ik zat al helemaal op m’n roze wolk en wilde bijgevolg niets negatiefs horen of lezen. Ik moest en zou het met eigen ogen zien. Beter nog, ik zou het tegendeel bewijzen.

Nu, zes jaar later, weet ik beter en moet ik toegeven dat kindjes opvoeden, werken, het huishouden organiseren, een fijn sociaal leven onderhouden en af en toe nog wat aan jezelf denken een hele zware opdracht is. (Sorry als je dit leest als je zwanger bent of pas mama bent geworden, kies zelf maar of je verder leest ;-))

Mij overkomt het niet

Je kent het wel, van die mensen die zeggen ‘goh, een emmertje dat overloopt, een hoofd dat ontploft, of zelfs een burn-out … mij overkomt dat niet!’ Wel, ik was ook zo iemand. Met alle Chinezen, maar niet met den dezen!

En toen … werd het december 2021. Op het werk (ik werk als bedrijfsverpleegkundige) was onze jobinhoud sinds covid helemaal veranderd. Waar ik vroeger erg veel energie haalde uit mijn boeiende job met uitgebreid takenpakket was het plots allemaal covid wat de klok sloeg. Voeg daar nog een niet al te positieve werksfeer aan toe en je voelt al dat de energie ver te zoeken was.

Dat energiepeil stond bovendien al erg laag, gezien die slopende covidperiode met, in tegenstelling tot velen, weinig tot geen mogelijkheid tot thuiswerk. Ik moest dus steeds creatief zijn met oplossingen wanneer de kids eens met “een symptoompje” zaten. En dan waren er nog quarantaineperiodes met de kinderen gecombineerd met thuiswerk omdat het echt niet anders ging. Om nog maar te zwijgen over het schuldgevoel dat in je hoofd kruipt wanneer je je best doet om al die rollen die van jou verwacht worden perfect in te vullen, terwijl je weet dat dat gewoon niet haalbaar is .…

Thuiswerken met kinderen is pittig. Je wil zowel voor je baas als voor je kinderen je best doen, maar laten we eerlijk zijn: dat is een utopie. En oh ja, er is ook nog het huishouden dat langs alle kanten schreeuwt om aandacht, heeuj!

Onze jongste was op dat moment 2,5 jaar. Sinds de zomer van ‘21 had hij het al moeilijk, “een fase”, zoals we dat dan noemen.  Wel, deze “fase” is nogal hardnekkig. Het is nog steeds moeilijk … Slechte nachten, veel huilen, driftbuien, grenzen verkennen. Op zich allemaal perfect normaal peutergedrag. Daar deal je mee en ’t leven gaat voort, ’t is een fase, we komen er wel door.

Maar dat was buiten mijn hoofd gerekend. Wanneer het weer eens tot een huilbui of driftbui kwam kon ik niet meer gepast reageren maar schreeuwde ik gewoon het hele huis bij elkaar. Het kwam zelfs zo ver dat ik wel eens een veel te harde pets heb uitgedeeld, iets te hard heb geknepen en iets te ongepaste woorden heb gebruikt. Ook gedachten dat ik onze jongste iets zou aandoen spookten door mijn hoofd, en toen werd ik ongerust. Het lontje was zo kort, ik had werkelijk niets meer nodig om helemaal ontploffen.

Ik weende tranen met tuiten vanaf dat iemand nog maar vroeg hoe het ging (behalve bij mijn naasten, op één of andere manier wilde ik me daar niet aan laten kennen). Nochtans ben ik niet zo’n huiltype van nature. Gevoelig, dat wél.

Ik had overal pijn (psychosomatische klachten), mijn hart draaide overuren, althans zo voelde het, ik was mezelf niet meer. Achteraf gezien waren alle signalen aanwezig dat er dringend iets moest veranderen, maar ik heb deze signalen straal aan mij voorbij laten gaan. Weet je nog, mij overkomt dit niet ;-).

Het licht ging uit

Het véél te lang alle ballen in de lucht willen houden, alles combineren, alles perfect willen doen voor zowel de kids als het werk, zorgen dat iedereen oké was, maar te weinig tijd of aandacht besteden aan mezelf of mijn gevoelens hebben me dus vorig jaar in december neergehaald. ‘Poef, licht uit, gedaan hiermee,’ zei mijn lichaam.

Een bezoekje aan de huisarts was de volgende stap.

Wat begon met een maand om de tijd te kunnen nemen om te ontprikkelen, werd uiteindelijk een half jaar. Ik kwam bij de beste huisarts terecht die helemaal begreep wat het probleem was en me nieuwe inzichten over mezelf heeft gegeven. Ook vertelde hij me dat ik niet alleen was. Dat dit bij veel mama’s gebeurt.

Maar laat me nu net wél dat gevoel hebben dat ik de enige ben! Net daarom wil ik mijn verhaal delen, om voor eens en voor altijd het taboe te doorbreken dat mama zijn niet zwaar zou zijn.

Er zullen zeker mama’s zijn die hun kinderen grootbrengen met twee vingers in de neus of voor wie het wél easy peasy en één groot fijn avontuur is. Top, ik wens het écht iedereen toe.

Maar er zijn zeker ook mama’s die zich herkennen in mijn verhaal, zeker zij die misschien net als ik hooggevoelig zijn. Hier wil ik niet te hard over uitweiden, maar voor mij maakt dit het mama zijn nog net dat tikkeltje intenser. Nu pas besef ik dat die hooggevoeligheid mee geleid heeft  naar de “crash” in december. Ik weet nu dat ik de uitputtingssignalen niet mag negeren, want de gevolgen zijn nefast.

Alles gebeurt met een reden … Het thuis zijn en het kunnen vertragen (door veel te wandelen, in de natuur te zijn) hebben me veel nieuwe inzichten gegeven, ik weet nu beter waar ik energie van krijg. Ook sport helpt om zowel fysiek als mentaal fit te zijn en te blijven. Boeken en podcasts over o.a. hooggevoeligheid en omgaan met pittige peuters helpen me vooruit. Consulten bij de psycholoog en osteopathie houden hoofd en lichaam in balans. Ook heb ik nu meer leren loslaten (controlefreak, yep, that’s me), al is dat soms nog moeilijk, but hey, Rome wasn’t built in a day ;-).

En door de extra tijd heb ik eindelijk mijn Instagramaccount eropuit_met_kids op poten gezet. ’t Was een projectje dat al langer in mijn hoofd zat, maar waar ik nooit de tijd of energie voor had. Alle uitstapjes die we doen als gezin worden hier gepost om zo andere gezinnen te kunnen inspireren. Het schrijven van de content en nadenken hoe we iets creatief in beeld kunnen brengen is iets wat ik enorm leuk vind.