Aan mijn dochtertje die diabetes type 1 heeft

Oh lieve Elise

Vanavond was het niet onze avond.
Zoals elke maandag en donderdag plaatsten we een nieuwe katheter bij jou.
Die zorgt ervoor dat de insuline in jouw lijfje komt en je niet opnieuw ziek wordt.

Maar deze avond ging het niet zoals de meeste avonden.
Je ging een gevecht aan van bijna twee uur.
Je verzette je tegen de prik in je buikje.
Je verzette je met heel je lijf en gooide alles in de strijd om dit niet te laten gebeuren.

Je huilde en schreeuwde:
“Mama, ik wil dit niet!”
En oh, wat weet ik verdomd hard dat jij dit niet wilt.
Dat wij dit niet willen – voor jou.

Maar het is nu zo,
er is geen andere manier om jou gezond te houden.

Ik verloor mijn geduld,
ik werd kwaad,
kwaad op jou.

Door je gehuil en tranen door
zei je sorry.
Mijn hart brak.

Jij hoefde geen sorry te zeggen,
maar ik.

Ik heb gefaald
net op een moment dat jij me het hardst nodig had.

Door je tranen heen kijk je me aan
Ik hou je vast en troost je
en ween mee.

Ik zie en voel je pijn,
je gevecht
tegen deze steeds aanwezige, sluipende en onzichtbare ziekte.

Ik leg je in bed en kruip wat extra dicht tegen je aan.
Ik voel me schuldig
oh zo schuldig.

Jij bent dit al lang vergeten,
maar ik nog lang niet.
Dit duurt weer even
voor ik dit vergeet.
Voor ik mezelf kan vergeven.

Ik kijk naar jou.
Hoe perfect je er ligt, hoe perfect je bent.
Ik ben het niet.
Maar perfect bestaat niet
en dat hoeft het ook niet te zijn.

Ik ben fier op jou & ik hou van jou.

Liefs,

Je mama

Dorien