Aan mijn liefste Xyan, voor altijd …

Liefste Xyan,

Na enkele maanden oefenen was ik in juni 2009 eindelijk zwanger. We waren zo gelukkig, eindelijk zat jij in mijn buik. We waren onmiddellijk verliefd op jou.

Na de eerste 3 maanden konden we opgelucht ademen. Want na het verlies van Hiukwan, na 6 weken zwangerschap, waren we zo bang om ook jou te verliezen.

Op de eerste echo bleek alles in orde te zijn, en we begonnen te fantaseren over hoe je er zou uitzien, hoe je karakter zou zijn, … Al wisten wij toen nog niet of je een jongen of een meisje zou zijn.

Bij de echo op 19 weken vroeg de gynaecoloog of we het geslacht wilden weten. Natuurlijk wilden we weten wat je ging worden! Het werd een jongen. Het zoeken naar een naam voor jou kon beginnen.

We waren zo gelukkig.

Even was er paniek toen bleek dat ik veel vruchtwater had, maar na de nodige tests bleek alles in orde. Je had alleen een grote speeltuin, zoals de dokter het zei.

Toen je begon te schoppen in mijn buik, kon ons geluk niet meer op. Eindelijk konden we je voelen. Het fantaseren over jou ging nog een stapje verder: we begonnen al af te spreken tot wanneer je mocht uitgaan en hoeveel meisjes je zou versieren.

Je papa maakte je kamer in orde, alles werd geverfd en versierd. Alle babyspulletjes die nodig waren om je te verwennen waren er. We waren klaar om je te verwelkomen. We keken er naar uit om je vast te nemen en je te troosten. We zouden eindelijk een gezinnetje zijn.

Op 12/02/2010 gingen we terug bij de dokter. De laatste maand was ingezet en we keken zo uit naar je geboorte. Volgens de dokter was alles in orde en had je je gewicht om geboren te kunnen worden. Jij was er zo klaar voor, en wij ook. Maar iedereen vond het beter dat je zo lang mogelijk in mama haar buik moest blijven. Je zat er ook op je gemak en we gaven je zoveel mogelijk liefde.

Dinsdag 16/02 moest ik de laatste dag gaan werken, maar ik werd wakker met een raar gevoel. Normaal maakte jij me elke morgen wakker met enkele rake schopjes, nu bleef het echter stil in mijn buik. Ik dacht dat je sliep en probeerde mezelf gerust te stellen dat alles in orde was met jou.

Toch ging het slechte gevoel niet weg, en ik besloot om naar het ziekenhuis te gaan, zodat ik je hartje kon horen.

Mijn ergste nachtmerrie werd werkelijkheid toen ze in het ziekenhuis inderdaad jouw hartslag niet vonden. De dokter werd erbij gehaald en op de echo zag ik dat jouw hartje gestopt was met kloppen. De bevalling werd ingeleid, en ik belde jouw papa.

Ik bleef hopen dat ik wakker zou worden of dat de dokters mis waren. Waarom zou iemand jou afnemen van je papa en mama die je zo graag zagen en zo naar jou hadden uitgekeken?

Om 1u10 op 17/02/2010 werd je geboren, maar het bleef stil in de kamer. En toen verdween alle hoop. We moesten afscheid van je nemen na 8 maanden. Maar hoe moesten we dat doen? We zagen je zo graag, en dachten dat we voor altijd samen zou zijn.

We wilden geen afscheid nemen, je was onze zoon en oh zo perfect …