Actrice deelt haar miskraamverhaal: ‘Waarom praten we er niet over?’
De redenen ervoor zijn veelvuldig, maar één ding staat als een paal boven water: rond miskramen hangt nog steeds een taboe. Na haar eigen ervaring deelde de actrice, bekend uit onder andere How I Met Your Mother, The Good Wife en A most violent year, haar vragen en bedenkingen.
Er liep iets langs mijn been
Ashley Williams was acht weken zwanger toen het gebeurde, in het midden van de supermarkt. De hele ochtend al had ze krampen. ‘Ik heb gewoon honger, ik ben gewoon duizelig. (...) In mijn training als doula heb ik geleerd dat pijn productief kan zijn.’
Dus interpreteerde ze de krampen ook zo: ‘Ik probeerde te glimlachen. De baby is zich aan het innestelen, het is een krachtige baby. En toen voelde ik iets op mijn been. Onnadenkend veegde ik het weg, en mijn vingers waren nat. Ik veegde ze af aan mijn jeansshort en toen merkte ik dat die al doorweekt waren.’
‘“Wat is dat?” vroeg mijn zoon Gus (2), wijzend naar mijn vingers. Een vraag die hij de hele dag door stelt. Normaal is het antwoord: “dat is een brandweerauto” of “dat is een klink”. Nu was het antwoord: “dat is een noodgeval”. Ik sms’te mijn man dat hij naar huis moest komen.’
Verbazing
‘Maar wat me nog het meest verbaasde, is dat het helemaal geen noodgeval is: het gebeurt bij één op vier zwangere vrouwen van mijn leeftijd, zo vertelde de vroedvrouw. Waarom was ik dan niet voorbereid, waarom wordt er niet over gepraat? Waarom voelde ik me beschaamd, gebroken, als een rondlopende open wonde? Nog verbazingwekkender: de vrienden aan wie ik het vertelde, bleken er bijna allemaal een te hebben meegemaakt. De meesten hadden er niet over gepraat.'
Maar waarom niet?
‘Omdat er niet veel zwangerschappen bekend worden gemaakt voor de twaalfde week net uit schrik dat er een miskraam of abortus moet plaatsvinden. Het heeft niet veel zin mensen te vertellen over een miskraam van een zwangerschap waar ze niks van weten natuurlijk…’, zo argumenteert ze. En het resultaat is een blokkade natuurlijk: je kan er niet over praten omdat niemand het wist en je begint er niet over omdat het geen zin heeft.
‘Mijn (nog steeds gezwollen) buikgevoel zei me nog iets anders’, zo vervolgt de actrice. ‘Het is iets nog veel pijnlijker dat maakt dat we zwijgen. De taal waarin gynaecologen, vroedvrouwen en medische assistenten de miskraam aankondigen, maakt dat we zelfsaboterende gedachten hebben over onszelf. ‘Abnormaal’, ‘defect’, ‘achterstand’, ‘niet levensvatbaar’, ‘onvolledig’ … natuurlijk krijg je zelfvertrouwen dan een knauw. ‘
Andere woorden
‘Mijn eerste bevalling was een thuisbevalling, zoals gepland. In de woonkamer, zonder pijnmedicatie. Ik voelde me supersterk, echt een badass woman. De miskraam heeft dat zelfvertrouwen gedecimeerd. Misschien wordt het tijd om wat woorden toe te voegen: overlever. sterk. overvloedig. moeder. hoop. Of vertel misschien aan de koffieman dat je een extra shot verdient omdat je net een miskraam hebt gehad. Laat iemand je zakken dragen, omdat je net een miskraam hebt gehad.’
‘Ik nodig jullie uit om samen met mij onze stem te laten horen, zodat miskraam iets wordt waar over gepraat kan worden. Je bent niet kapot. Je hebt niets fout gedaan. Je bent sterk, je bent stoer en er is hoop.’
Lees het volledige verhaal, met een mooie analogie door een spel van zoon Gus, op de blog op de website van Human Development Project.
