Voor mijn kindje dat geen kindje mocht worden
De klap was zwaar toen mijn vriend zei dat hij onze relatie niet zag slagen als ik ons kindje niet liet weghalen. Dus dat was mijn keuze: ofwel alleen verder, met een kindje, ofwel samen verder maar dan zonder kindje. Ik kom zelf uit een gebroken gezin en wou dat absoluut niet voor mijn kindje. Ik ging dus voor de tweede optie...
Verdriet, gemis en leegte
De ingreep was een hel. Ik viel flauw, werd mentaal een wrak en wat volgde was een zware, diepe depressie. Mijn vriend kon niet om met deze emoties en liep vaak weg. En daar zat ik dan, vol verdriet, gemis en leegte. We raakten er uiteindelijk toch min of meer door, maar ik zal hem nooit volledig vergeven want voor mij heeft hij mijn eerste kindje afgepakt. Ik zie hem doodgraag maar dat stukje zal altijd als een blok tussen ons staan.
Ik tel de dagen, weken, maanden af tot mijn vriend eindelijk zijn GO geeft voor een kindje. Elke keer dat ik me wat moe of misselijk voel ben ik bang en blij tegelijk. Het zal toch niet? Nee, het is niets…
Deze week zou mijn kindje 2 jaar worden. Ik wil mijn kindje graag de aandacht geven dat het altijd al verdiende. En misschien zijn er nog wel vrouwen die zich ook zo voelen. Die spijt hebben van hun ‘dat vreselijke woord’. Die zo op zoek zijn naar iets dat hun verdriet zal oplossen, opvullen. Dus hierbij mijn stukje. Voor mijn kindje.
Vandaag of morgen of overmorgen
Ik wou het niet weten, ik wou je geen verjaardag geven, want ik wou niet herinnerd worden aan de pijn, het gemis. Ik heb de datum verdrongen. Want ik wou je geen sterfdatum geven. Ik wou je zo graag bij mij houden en ik wou zo graag dat het anders was. Dat je papa jou ook zo graag zag als ik, dat jouw papa jou aanwezigheid net zo voelde als ik en gloeide van liefde en warmte en geluk.
Ik mis je
Sinds de dag dat ze jou van mij hebben weggenomen mis ik je. Ik voel de leegte in en rond me. Ik verdring de gedachten, want ik voel me schuldig. Schuldig tegen over al die mama’s en papa’s die zo graag willen maar niet kunnen. Schuldig tegenover al die mama’s en papa’s die ongeduldig wachten. Schuldig voor mijn verdriet. Dus ik zeg niets.
Ik zwijg over het verdriet, de leegte en het gemis. Ik kijk weg, loop weg en negeer de kinderwagens, babykleding en dikke buiken. Maar vandaag even niet. Vandaag gun ik jou je verjaardag.
Twee, das bijzonder. En vaak is twee - nee. Maar vandaag is twee ja. Ja tegen mijn verdriet. Ja tegen het gemis. Ja tegen de onvoorwaardelijke liefde die ik altijd voor jou zal koesteren.
