Als alleenstaande mama terug op zoek naar de liefde

En dan op een dag vind ik die rust terug en voel ik me klaar voor iemand nieuw in m’n leven. Iemand om al die mooie momenten mee te delen. Om samen een nieuw leven mee op te bouwen. Om samen terug een gezinnetje te vormen. Iemand die voor mij zorgt, mijn zoontje accepteert en stilletjes van hem leert houden.

En dan denk ik die persoon gevonden te hebben. Ik probeer m’n hart terug te openen, al is het niet eenvoudig om iemand terug te vertrouwen. Ik zie terug een toekomst. Durf terug dromen over een klein baby’tje in huis. Maar na enkele maanden loopt het opnieuw fout… Weer een teleurstelling die ik maar moeilijk verwerkt krijg. Ik voel me schuldig. Ik heb deze nieuwe man in het leven van mijn zoontje binnengebracht. Hij had zich op die paar maanden tijd al erg aan hem gehecht. Maar hij is nog erg klein. En na een paar weken lijkt hij alles vergeten te zijn…of zo lijkt het toch.

Maar ik niet. Mama heeft opnieuw veel verdriet. Ik probeer het zoveel mogelijk te verbergen voor mijn zoontje en verder te gaan met mijn leven. Maar diep vanbinnen vraag ik me af of ik ooit de juiste man zal vinden. En waar? Waar vind je als alleenstaande mama een nieuwe partner? Online? Heb ik geprobeerd. Maar het is toch allemaal zo oppervlakkig en vluchtig. En hoe vind je als alleenstaande mama tijd om te daten – zo tussen het opvoeden, koken, schoonmaken, tuinieren en werken door? En misschien nog belangrijker….kan ik het wel aan om nog een keer teleurgesteld en gekwetst te worden?

Jessica