8118fi.jpg

Het leven met drie vulkaankinderen – de vloer is hier altijd lava

5/05/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Mauro, Abel en Siebe; drie jongens, gekregen in drie jaar tijd. Dat wil zeggen dat ze niet veel schelen qua leeftijd. Tussen Mauro en Abel zit er 15 maanden en tussen Abel en Siebe 20 maanden. Waarom doe je dit als koppel, hoor ik je al denken? Wel ja, we houden van kinderen en we gingen ervoor; keihard zoals alles in ons leven.

We begonnen vol goeie moed en verlangend naar ons eerste kindje begin 2015. In de zomer van 2014 verkenden we nog het mooie Canada als “onze laatste reis zonder kinderen”. Intussen waren we ook getrouwd (september 2013) en dus twee jaar later kwam Mauro in ons leven. Zowel mijn man als ik hebben graag alles op orde. We zijn op ons best als we zaken van lijstjes kunnen afvinken, plannetjes kunnen smeden voor toekomstige uitstappen en vullen elkaar daar heel goed in aan. Zo hadden we dus ook een checklist tijdens de zwangerschap wat er allemaal moest gebeuren om een eerste baby zo goed mogelijk te verwelkomen. En dat liep vlot. Dachten we althans.

Het bleek al gauw dat het leven met een extra wezentje niet evident was. Mauro was een schat, maar ook een baby die je geen 10 minuten alleen kon laten, die je in slaap moest wiegen en die slecht dronk (hij viel constant in slaap aan de borst). Zo zijn baby’s nu eenmaal, dacht ik steeds.

Kind vol extremen

Bijna zeven jaar later weet ik wel beter. Mauro had sowieso verborgen reflux, want hij voelde zich heel vaak niet op zijn gemak, maar noch de vroedvrouw noch ik als kersverse mama maakten ons ongerust want hij dronk gretig en veel en kwam goed bij. Ook werden we geconfronteerd met een kind vol extremen; tot op de dag van vandaag. Is hij blij, dan kan je niet anders dan in zijn lachsalvo’s meegaan. Maar is hij triest of kwaad, dan mag de wereld ook ontploffen.

Het kostte ons al extreem veel tijd en energie om hierop te werken. Hoe kanaliseer je emoties en hoe kan je gedrag ervoor zorgen dat je de anderen niet hindert? Emoties mogen uiten vinden we belangrijk, maar niet als dit betekent dat dingen kapotgaan of er agressie bij te pas komt naar een ander. Bijkomstig was ook dat Mauro een van de eerste baby’s was in de meeste vriendengroepen. Je toetst wel af, maar toch ben je nog veel meer alleen erin dan je beseft. Mauro is een spons, heeft een olifantengeheugen en extreme FOMO. Dat hij zeer snel is in rekenen en zeer vroeg existentiële vragen stelt, maken van hem geen gemiddeld kind.

En dan kwam Abel. Omdat het bij Mauro een tijdje duurde vooraleer ik zwanger was (jaja, een half jaar is niet veel, maar met een lange cyclus had ik maar maximum tien kansen op een jaar dus na vier keer was ik al ongeduldig), lieten we er geen gras over groeien en startten we in de lente van 2016 met het idee om ergens eind 2017 baby nummer twee te mogen verwelkomen. Abel besliste hier echter anders over en kwam half december 2016 al hallo zeggen tegen de wereld.

Twee kindjes op korte tijd: heftig

Mauro reageerde heel fel op de komst van zijn broer. Onze aandacht werd goed verdeeld maar het was wel heftig met twee kindjes op zo’n korte tijd. Al zagen we ook heel veel voordelen - en die zien we nu nog. Samen naar dezelfde activiteiten kunnen gaan, kleertjes doorgeven, jouw vrienden zijn mijn vrienden, samen spelen en dezelfde interesses delen etc. Dat ze heel veel ruzie zouden maken weet je ergens wel, maar besef je niet ten volle. Misschien maar goed ook.

Mijn man en ik wilden altijd graag drie kinderen. Hij komt uit een gezin van vier en ikzelf uit een gezin van twee. Omdat Mauro en Abel zo dicht op elkaar kwamen, besloten we na de zomer van 2017 aan ons slotstuk te werken.

De kers op de taart

In augustus 2018 zag onze jongste telg het levenslicht. Hij is onze kers op de taart, ons dessertje na een stevig voor- en hoofdgerecht. Je hoort in veel gezinnen dat de oudere broer(s) of zus(sen) heel lief zijn tegenover hun kleine broer/zus. Hier hebben we toch al veel andere dingen gezien. Het voelt soms aan alsof onze aandacht telkens tekort schoot; je mist steeds een paar handen en blijft gewoon gaan, gaan, gaan om te zorgen dat elk kindje de nodige liefde, tijd, genegenheid, knuffels, protzoenen en nog zoveel meer ontvangt. Siebe zou zich van dag één niet laten doen, dat was duidelijk. Ook hij heeft een stem en gebruikt die. Hij “stelt” zich zoals ze vaak zeggen. Het dessert is dus zeker een zware moelleux, een zeer grote dame blanche of te grote brownie en geen lichte meringue of sorbetijsje.

Abel loopt zeer snel mee in de voetsporen van Mauro, is zeer snel in zijn motoriek en deinst voor niets terug. Hij is niet snel onder de indruk van een berisping en heeft op alles een antwoord klaar. Siebe test momenteel als 3,5 jarige extreem fel de grenzen af. Geen choco op de boterham ’s avonds; dan ga ik op tafel staan. Eventjes alleen beneden zijn, dan teken ik met stift op de muur. Geen zin om mijn pyjama aan te doen ’s avonds; dan plas ik op het bed van mama en papa. Onze handen vol hebben we ermee. Heel vol.

Dan hoor je andere gezinnen die ook drie kinderen hebben en het ook druk hebben, maar we kennen eigenlijk geen gelijke rondom ons. Ergens hebben we het gevoel dat er steeds een milderende factor bij de gezinnen met drie kinderen zit: of er zit tussen twee kinderen meer leeftijdsverschil of er is een mix in geslachten of er is een rustig type die ruzies uit de weg gaat of …

Superzwaar

We beseffen dat bijvoorbeeld gezinnen met kinderen die een beperking hebben zeker een zwaardere tijd hebben dan wij, dat je nog meer tot waanzin gedreven kan worden dan in onze situatie, maar echt waar - om het met de woorden van Mauro te zeggen ‘Echt waar mama nee dat wil ik niet’ - we hebben het superzwaar. Mijn man en ik trekken ons enorm op aan elkaar en gelukkig maar. Als wij niet zouden kunnen afwisselen dan hou je het niet vol om die drie kinderen met extreem veel pit recht te houden. Dit hierboven is niet bedoeld als aanval om ouders met andere kinderen dan de onze, maar louter een beschrijving van mijn gevoelens die ik soms heb.

Van ‘ze zijn zo tof samen over ze zijn gewoon wat moe waarschijnlijk tot amai dat die dit al kunnen’ horen we vaak andere (groot)ouders tegen ons zeggen. Maar eerlijk waar, al zes jaar lang zoeken wij naar activiteiten die hen rustig maken, waarbij ze elkaar eens een halfuurtje met rust laten, waarbij ze samenwerken in plaats van elkaar tegen te werken. En ja, het is al gebeterd. Op zaterdag kunnen we al af en toe 20 minuten langer in ons bed blijven liggen, maar dan is het plots alle hens aan dek of er vliegen weer krukjes of auto’s in het rond of er werd gekrabd, geschopt of gebeten. Maar het is niet weg; die testosteron giert hier elke minuut, elk uur, elke dag door het hele huis en stelt heel heel veel ons geduld op de proef.

En dan … dan lees je over opvoeden, over niet straffen en belonen, over elkaar de ruimte geven en emoties de vrije loop laten gaan.

O wat zou ik graag hebben dat ouders van rustigere kinderen eens zes jaar lang komen tonen dat ze hun geduld niet verliezen en niet uitvliegen, alleen maar meelevend op hun kind inpraten en dan, dan hebben ze recht van spreken.

Het vraagt veel energie

Ja, wij staken Abel bij een extreme driftbui al eens met zijn kleren aan onder de koude douche en ja gisterenavond waren we op het einde van ons Latijn en deden we met Siebe hetzelfde. Ja, we doen vaker dan we willen het schuifraam open om een van de drie musketiers te laten afkoelen op het terras. En denk je dat dit helpt? Ze kloppen op het raam of maken dingen kapot. Het vraagt elke minuut, elk uur, elke dag en elke maand heel veel energie om hen hierin op te voeden en te volharden. Om ervoor te zorgen dat deze drie toppers geen topboefjes maar topmeneertjes worden. Wij geven hen veel vrijheid op open plekken, speeltuinen of op uitstap. Veel meer dan andere ouders van een 6,5, 5,5 en 3,5 jarigen maar we weten heel goed waarom. Daar mogen ze ravotten, mogen ze zich eens ten volle uitleven.

Dat het hier elke dag aanvoelt als een jeugdkamp, dat wel. En dan hebben mijn man en ik nog geluk, want we gingen heel graag op kamp. Maar op kamp moet je niet werken de volgende dag en dat moeten wij nu jammer genoeg wel, want die combi is een zeer vermoeiende cocktail waar we slokjes van nippen. Gelukkig kunnen we ons omringen met goeie grootouders waar onze tripartite ook zichzelf kan zijn. Op school ook weinig klachten, vandaar dat de uitbarstingen nadien thuis zo frequent zijn.

Duim je mee voor een dag zonder crises, uit elkaars buurt blijven als het nodig is en heel veel mooie toekomstige speelmomenten?

We zien jullie graag Mauro, Abel en Siebe (maar als het echt niet gaat, zit asjeblieft niet op 1m² :-) )

 

Een mama van 35 jaar

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes