Observaties van een verpleegkundige bij Kind & Gezin in coronatijden

Ze merkt dat de tranen haar nabij staan, want ze beseft dat een onbekende haar baby eerder zal aanraken dan alle andere personen die haar veel nauwer aan het hart liggen. De mondmaskers verbergen de nuances in haar bezorgde blik enerzijds en mijn glimlach die haar gerust zou moeten stellen anderzijds. Ze wil het beste voor haar kind, dus ze laat alles gebeuren. Maar op de terugweg in de auto laat ze haar tranen de vrije loop.

Daar zit hij dan, de vader die noodgedwongen de plaats inneemt van de moeder. De moeder die eigenlijk liever gekomen was, samen met het kind, om het lijfje tegen zich aan te drukken en troostende woorden te spreken na de prik. Zoals ze al maanden deed, samen met de vader. Nu kon het niet, want enkel de vader is de Nederlandse taal machtig en dus kozen ze ervoor om hem te laten komen. De vader doet zijn uiterste best, maar voelt zich hulpeloos zonder de troostende woorden van de moeder die in zijn ogen meer effect lijken te hebben. Zweetdruppels parelen op zijn voorhoofd en hij hoopt dat wij dat niet merken.

Daar staat ze dan, de moeder die het uiterlijk best wel naar haar zin lijkt te hebben. Die de momenten in de cocon van haar eigen gezin koestert. Die de verplichtingen zonder problemen laat varen en zich nu focust op haar pasgeboren hoopje geluk. Ze vertrouwt op haar eigen gevoel en laat zich leiden door hetgeen haar baby aangeeft. Maar ook zij mist stilaan haar uitvalsbasis, de schouderklopjes en bemoedigende woorden van haar familie. Het videobellen biedt soelaas, maar kan niet alles vervangen.

Daar komt ze dan, de moeder die de zorg voor haar kinderen al 8 weken combineert met telewerken. Ze voelt zich schuldig omdat ze niet haar volle aandacht in haar werk kan steken, maar ook omdat ze diezelfde aandacht niet aan haar kinderen kan schenken. Schermtijd voor de kinderen is verdubbeld of zelfs verdrievoudigd, maar ze legt er zich bij neer, noodgedwongen. Ze hoopt dat haar werkgever begrijpt dat een aantal deadlines zullen opschuiven, hoewel ze ’s avonds nog lang doorwerkt. Twee maanden jongleert, vliegt, jaagt, verdrinkt en spartelt ze al. En is ze moeder, partner, juf en werkneemster tegelijk, terwijl ze ondertussen nog alle huishoudelijke taken erbij neemt.

Daar gaat ze dan, de alleenstaande moeder die enkele weken geleden voor het eerst mama werd, midden in de chaos. Er was geen partner die bij haar mocht blijven gedurende het hele ziekenhuisverblijf. Haar geboorteplan viel helemaal in duigen toen bleek dat de bevalling zou uitdraaien op een keizersnede. Ze belandde moederziel alleen in de operatiekamer en ook de dagen nadien zou ze het zonder de warmte van familieleden moeten stellen. Deze moeder vertrouwt al weken op haar gevoel en instinct, maar mist het goedbedoelde advies van al het bezoek dat ze normaal gehad zou hebben. Ook nu komt ze alleen met haar kind en draagt ze zelf de Maxi-Cosi, terwijl de arts haar verboden had te heffen gedurende 6 weken. Maar ze zag geen andere mogelijkheid.

Zo zijn er elke dag tientallen verhalen. Verhalen achter de gezinnen die we zien en/of horen. Allemaal doen ze hun uiterste best, maar bijna overal huizen er gevoelens die anders minder de bovenhand nemen. Angst, onzekerheid, verdriet, wanhoop, gespannenheid, onrust, schuldgevoel, eenzaamheid. Ik kan alleen maar hopen dat iedereen érgens terecht kan met zijn of haar verhaal. Misschien bij ons, misschien bij hun partner, de vroedvrouw, de grootmoeder, de buurvrouw. Als het maar uitgesproken wordt. En hierna? Hierna hebben zij én wij tijd nodig voor een herstel op allerlei vlakken. En die tijd gaan we allemaal goed moeten nemen.

Ellen Vandoren – regioverpleegkundige K&G