Als de bom barst…

Wanneer mijn hoofd die dag vol zit met ‘moetens’ en ‘ik zou nogs’, mijn werkdag zo heftig was, als het in bad gaan geen plezier maar eerder een strijd was en ik na het ‘ontspannende’ badmoment nog bijna over het ronddwalende stuk speelgoed stoot waarvan ik al tot 3x toe gevraagd had of ze dat kon opruimen, … dan barst de bom.

Een tikkende tijdbom die al de hele dag onder druk staat en net dat laatste duwtje nodig heeft om te ontploffen. Of het letterlijke duwtje tegen haar glas water… .

Ze wacht op mijn reactie.

Met heel veel moeite forceer ik een glimlach en zeg ik dat het niet erg is, “het is tenslotte maar water” en geef haar een knuffel.

Drama vermeden.
Controle behouden.
Trots op mezelf.

Jammer genoeg barst de bom soms wel. Dan bekruipt het zware schuldgevoel me al vanaf de eerst traan die over haar wangen rolt. Dan overlaad ik haar met knuffels en troostende woorden. “Het spijt me, schat”.

Niet zomaar woorden, maar woorden die ik meen tot in het diepste van mijn ziel. Omdat ik mijn innerlijke tikkende tijdbom niet onder controle had en ik me schaam omdat ik uitvloog tegen haar.

Alle ballen in de lucht houden is als mama allesbehalve eenvoudig. We hebben zoveel rollen te spelen dat het niet altijd even makkelijk is om de knop om te draaien en over te schakelen op “lieve mama”-modus, al zeker niet na een drukke werkdag.

Maar laat ons vooral niet vergeten dat we ook maar mensen zijn, mensen met limieten die vaak onder druk staan. En jammer genoeg zijn onze lieverds vaak de eerste die hierin collateral damage zijn als de bom barst.

We mogen onszelf dus zeker wel op een schouderklopje trakteren wanneer we de ontploffing omzeild hebben en een staaltje van stalen zenuwen getoond hebben.

Op naar de volgende test van ultieme zelfbeheersing!

Lies