Als de kindjes je willen verrassen met een ontbijtje… (en er een klein accidentje gebeurt)
Een collega-huisarts M. uit het naburige dorp was in de loop van de jaren een echte vriend geworden. We werkten vlot samen. We deden geregeld uitstapjes met onze gezinnen en we kwamen ook dikwijls eens samen na de avondconsultatie in de week voor een hapje en een drankje. Het werd dan soms wat laat en daarom spraken we meestal op een vrijdagavond af. Zo konden we de zaterdagmorgen uitslapen en vonden we gemakkelijker een babysit.
Klein Nesquik-accidentje
Maar op een bewuste zaterdagmorgen liep het wel een beetje anders dan gepland…
Onze kinderen (een jongen en twee meisjes), kleuters eigenlijk, hadden op initiatief van grote broer beslist ons te verrassen. Ze waren op kousenvoeten naar de keuken geglipt en zouden ons ontbijt klaarzetten. P., zoals altijd zeer ondernemend, was op de kast gekropen om de confituur, de honing en de Nesquik te nemen. De andere twee stonden te kijken.
En dan ineens donderde natuurlijk, zoals dat gaat, de pot Nesquik naar beneden, waardoor de hele keukenvloer onder een stoflaag van chocola werd gelegd…
Het was kwart voor zeven.
Nesquik-explosie
Mijn oudste dochter kwam ons wekken aan bed met een alarmerend bericht: ‘Er is iets, euh, ergs gebeurd!’
Ik veerde recht, voelde de vermoeidheid en de kater, maar stormde naar beneden. Want effectief, ik had een luide knal gehoord en had dat niet helemaal kunnen plaatsen.
Wat ik toen zag had iets … tragikomisch… Hilarisch… Ik stond daar doodmoe te kijken naar het resultaat van dit o zo goed bedoelde plan. Moest ik nu reclameren of lachen???
Onze kleinste spruit zat midden in de keuken met haar vingertjes strepen te trekken op de lekkere vloer en likte haar vingers gulzig af. Ze had intussen een kleine bruine Nesquik-baard gekweekt… Verderop was onze oudste al verwoede pogingen aan het doen om het malheur weg te werken met de vaatdoek. En intussen kon je het Nesquik-spoor van mijn andere dochter al volgen tot in de gang… Waar moest ik beginnen?
Gelukkig, bedacht ik me, was het maar de pot cacao en niet ons zoontje dat gevallen was. En de intentie was zo verschrikkelijk goed geweest…
De spons erover, (vooral) letterlijk en figuurlijk, dacht ik. Maar eerst toch maar een Dafalgan nemen :-).
