Als de onderbroken nachten je eventjes helemaal kraken
Onderbroken nachten
1 nacht... 1 nachtje zouden we de kindjes wegdoen. Ik zou kolven en de zoon zou afgekolfde melk drinken. Maar dat draaide toch even mooi anders uit. De melk wou niet komen. Dus in plaats van de geplande 5 of 6 uurtjes ononderbroken slaap (realistisch blijven he...) zat ik om 2 u snachts naast mijn bombastisch kolfapparaat van de mutualiteit te wachten op de verlossing die maar niet komen wou.
Het toestel maakte dan ook nog eens van die afschuwelijke zuig- en piepgeluiden waardoor ook mijn man een paar keer die nacht kon 'meegenieten' van mijn mislukte pogingen om de druk van mijn borsten weg te halen. Ik sta op voor mijn zoon en ik heb daar meestal vrede mee. Maar die standaard korte nachten breken mij ook zuur op als ik een periode NOG minder slaap.
Peuterpuber maakt het nog heavier
Als mijn peuterpuber zich daarna extra stout gedraagt om wat extra aandacht te oogsten, verlies ik mijn geduld. Mama is op. Soms kan je gewoon niet meer.
Dus nee, het is niét ok dat jij moet kokhalzen in de auto omdat je graag op je haar kauwt. 'God***, wat doe je nu!', roep ik dan. Ook de baby schrikt en de peuter begint heel hard te huilen. Als ze uiteindelijk kalmeert, overhandigt ze me nog een bolletje uitgespuwde haren. 'Niet ebbe!' zegt ze boos.
The lowest of the low
Ken je dat? Je bereikt als ouder even het 'lowest of the low-punt'. Je denkt:
- 'Dit is een ramp.'
- 'Ik ga nooit nog weg.'
- 'Erger kan het niet meer nu.'
- en vooral 'Ik wil SLAAAPEEEN. Laat mij met rust kindjes. Jullie zijn lastig, maar mogen mama en papa ook eens moe zijn?'
Het antwoord is nochtans altijd hetzelfde hier: NEE. En volgens mij gaat het overal zo. Dat hopen wij toch. Dus kop op nachtouders, doorbijten en flink wat jaren wachten, dan draaien we de rollen lekker om!
