Als het allemaal niet zo vanzelfsprekend is
Het liep niet van een leien dakje
Ik heb een zoontje van 3 jaar. Mijn zoon was net geboren en ik dacht meteen: ‘mama zijn, dat is wat ik wil en wat ik goed kan’. Helaas hadden we een huilbaby, en een maand later bleek hij een koemelkeiwitallergie te hebben. De eerste maand was enorm vermoeiend, met twee uur slaap per dag. Toch wilden mijn man en ik zoveel mogelijk zelf voor onze zoon zorgen, want wij waren tenslotte zijn ouders.
Na 3 maanden begon alles op zijn plooi te vallen. Toen werd echter plots vastgesteld dat mijn schildklier niet meer werkte, met de nodige klachten tot gevolg. Maar ook daar sloegen we ons door.
Eindelijk genieten en vooruitdenken
Tegen de eerste verjaardag van ons zoontje ging alles al beter. We dachten eindelijk te kunnen genieten en vooruit te denken. We willen graag een groot gezin dus begonnen we stilaan aan een tweede zwangerschap te denken. Helaas sloeg het noodlot toe, en ging ik door mijn knie. Er volgden 2 operaties en 6 maanden revalidatie, een zwangerschap was niet aangewezen.
Nu in maart dit jaar was alles achter de rug en kregen we groen licht voor een tweede zwangerschap. Helaas hadden we toch weer het geluk niet aan onze kant. In juli was ik heel misselijk en vermoeid. De euforie zat er eerst in maar toen bleek dat mijn schildklier terug stilgevallen was, mogelijks door een zwangerschap. Helaas mocht het niet zijn. Sindsdien proberen en hopen we maar iedere maand is het niks.
Weinig medeleven en begrip
Radeloos? Hoe kun je omgaan met dit alles? Iedereen zegt ‘je hebt al een kind, dat gezond is. Je mag al content zijn. Positief blijven en niet aan denken.’
Waarom is er zo'n weinig medeleven en begrip voor dit soort situaties?
