Zwanger van een eeneiige drieling: bang zwanger zijn van echo naar echo
8 augustus 2014
De dag die onze wereld voor enkele jaren flink door elkaar heeft geschud.
De dag van onze allereerste echo (de allereerste van velen, zoals later zal blijken).
De dag dat we niet één maar drie hartjes hoorden kloppen.
De dag die ons even heel stil maakte.
Ik ben een controlefreak. Alles wat ik kan plannen, zal ik (veel te ruim) op voorhand plannen. Een zwangerschap kan je niet plannen. Alles wat er ook maar iets mee te maken heeft, wél. En als controlefreak kon je me dan ook terugvinden bij de dokter voor een controle, achter een app om te berekenen waar ik me ergens in mijn cyclus bevond, met mijn neus in één of ander boek… Noem het maar op, ik zal het zeker gedaan hebben.
Een eerste keer voorzichtig proberen (met het idee dat écht zwanger worden nog wel eventjes kon duren), bleek onmiddellijk raak. Ik wist vrij snel dat ik zwanger was. (Lees: de controlefreak in mezelf deed asap een zwangerschapstest. En nog eentje. En nog eentje). Het leek bijna onwerkelijk. Zo veel geluk. Zo veel dromen. Voor mij de start van unieke maanden van verwondering, koestering…
Eeneiige drieling
De eerste echo vond al plaats op acht weken zwangerschap (met dank aan de controlefreak in mezelf). 8 augustus 2014. Doodsbenauwd was ik. Wat als we geen hartje horen kloppen? Zou ik sterk genoeg zijn om dat nieuws te verwerken?
Het was evenwel de gynaecoloog die plots zenuwachtig werd. Mompelend: ‘het zijn er al zeker twee’, ‘het zijn er drie’, ‘ik moet even kijken of het er geen vier zijn’, ‘het zijn er drie’, ‘een drieling’. ‘Het is een eeneiige drieling’. Stilte.
22 augustus 2014
We werden doorverwezen naar een professor binnen het UZ Leuven gespecialiseerd in meerlingzwangerschappen. Plots maakten verwondering en koestering plaats voor angst en twijfel. Onze kindjes deelden de placenta maar niet de vruchtzak (monochoriaal-diamniotisch). Bij eeneiige drielingen bestaat de kans op verschillende foetale complicaties: vroeggeboorte, groeiachterstand, aangeboren afwijkingen, navelstrengverknoping.
Ook tijdens de ontwikkeling kunnen problemen ontstaan, en dan vooral wanneer de drieling de placenta deelt: in dat geval kan het gebeuren dat het bloed van het ene kindje wordt doorgesluisd naar het andere (transfusiesyndroom). Plots werd er gesproken over de mogelijkheid de zwangerschap af te breken. Ik herinner me het verdriet, de angst, de twijfel, de onmogelijke keuze. De tranen die bleven stromen. ‘Is deze zwangerschap verantwoord’? Hoe kan je jezelf hierop voorbereiden?!
Dag controlefreak.
Het waren de eerste van vele, tientallen echo’s en monitors. Ik zal het eerste gesprek binnen het UZ nooit vergeten, maar ik zal ook nooit vergeten hoe dankbaar ik de gynaecologe ben. Ze volgde onze kindjes met hart en ziel op. Ze kénde onze kindjes. Ze leefde mee met elke stap op onze weg, hoe klein ook. Zelden heb ik op mijn weg iemand zo zachtaardig ontmoet. En toch hield ze me steeds met beide voeten op de grond. We zetten kleine stapjes vooruit, maar we waren er nog niet!
Van echo naar echo
Tijdens mijn zwangerschap leefde ik echt van dag tot dag, van echo naar echo. Ik durfde niet te dromen. Ook voor mij hield de zwangerschap mogelijke complicaties in: zwangerschapsmisselijkheid, hypertensie, bloedarmoede, zwangerschapssuikerziekte, te veel vruchtwater, voorliggende moederkoek, urineweginfecties.
Achteraf gezien had ik een perfecte zwangerschap, de typische zwangerschapskwaaltjes en mijn gigantische buik niet meegerekend.
Ik vind het zo jammer dat ik niet meer heb durven genieten. Ik ben evenwel gezegend met een ‘typische’ man naast mijn zijde. Hij heeft zijn eigen manier om met dingen om te gaan, kan beter loslaten, je ne sais quoi. Mijn man had er steeds vertrouwen in: in mij en in onze kindjes. Zijn woorden hebben me door de zwangerschap heen gesleurd: ‘Liefje, alles loopt goed. We maken ons pas zorgen als het mis loopt’. Zijn woorden hebben er voor gezorgd dat ik opnieuw een beetje durfde dromen, dat ik onze kindjes durfde koesteren.
7 november 2014
7 november 2014 is de dag dat ik mijn kindjes voor het eerst voelde bewegen. Wat een onbeschrijflijk gevoel.
Wat ben ik dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Onze kindjes werden onze jongens. Onze jongens kregen namen. Al in de buik voelde ik wie wie was, ze hadden elk hun eigen plekje. En al in de buik, ontwikkelden ze elk hun eigen karaktertje. Tegen advies in bracht ik hun kamertje in orde, ontwierp ik zelf een geboortekaartje en bestelde ik doopsuiker.
Ik regelde alles voor een prachtige babyborrel: gepersonaliseerde taarten, ballonnen, versiering in drie verschillende mooie blauwe tinten, een springkasteel, geboortekleertjes. Die controlefreak is sterker dan ik dacht!
24 weken: weg bubbel
Rond 24 weken zwangerschap werd de bubbel die ik stilletjes aan om me heen had geblazen, opnieuw keihard doorprikt. Een gesprek met de pediater maakte opnieuw duidelijk hoeveel risico deze zwangerschap inhield. Het werd een gesprek over leven en dood, over leven met handicap, over mogelijkheden en over daar waar mogelijkheden eindigen. Veel vragen, veel ontnuchterende antwoorden, veel pijnlijke stiltes. Het niet weten. Het verdriet.
Ik bleef onze kindjes dragen. Leefde van dag tot dag, van echo naar echo. Op achtentwintig weken werd ik een eerste keer opgenomen in het UZ. Op 31 weken volgde een tweede opname en zou ik blijven tot de geboorte van de kindjes. Ik heb er nooit aan gedacht om op te geven. Ik heb nooit durven klagen over kleine (of grote of gigantische) ongemakjes. Geen idee van waar ik die kracht en moed heb gehaald om mezelf door deze zwangerschap heen te slepen, letterlijk.
33 weken!
Drieëndertig weken! Ik heb onze kindjes kunnen dragen tot drieëndertig weken! Een klein voordeel voor deze controlefreak was dat de kindjes geboren zouden worden met een geplande keizersnede. Tot zover evenwel de voordelen. s’ Morgens vroeg werd ik door de vroedvrouw klaargemaakt en kon ik naar het bevallingskwartier. Ik kreeg een operatiehemd en een infuus, en een epidurale verdoving. Beide armen werden vastgemaakt en ik herinner me nog dat ik erg lag te trillen door de medicatie. Voor elk kindje stond een team klaar om snel de nodige zorg te kunnen bieden. Drie kleine couveuses op een rij. Een overweldigende gebeurtenis.
Emiel werd geboren om 09u53, hij woog 1800gr en was 41 cm. Lowie werd geboren om 09u54, hij woog 1675gr en was 40 cm. Viktor werd geboren om 09u55, hij woog 1500gr en was 39 cm.
Onze jongens waren perfect gezond! Ik hoor nog steeds hun zacht gehuil bij de geboorte. Een geluid dat me vertelde dat het goed was. Een voor een kon ik mijn kindjes even zien, waarna ze onmiddellijk werden weggehaald. Achteraf blijft een leeg, pijnlijk gevoel en immens verdriet achter wanneer ik aan deze gebeurtenis terugdenk.
Maar op dat moment nam een euforisch gevoel het helemaal over: Emiel & Lowie & Viktor waren gezond. Perfect. Dertig vingertjes. Dertig teentjes. Drie prachtige gezichtjes. Adembenemend mooi.
4 februari 2015. Het was het begin van mijn grootste, krachtigste, mooiste, pittigste, uitdagendste, leukste, vermoeiendste, meest overweldigende avontuur ooit!
