In 2015 leerde ik mijn 14 jaar oudere vriend kennen. Hij scheidde van zijn vrouw en wij begonnen smoorverliefd aan ons verhaal. Hij had geen kinderen in zijn vorige relatie, maar ik had wel een moederwens. Hij liet de optie open, maar we zouden eerst samen wat genieten van het leven.
Al snel kochten we samen een huisje en mijn moedergevoel werd steeds groter en groter. Op dat moment zag hij het niet echt meer zitten om op zijn leeftijd van toen 40 jaar aan kinderen te beginnen.
Ik was radeloos en verdrietig, maar ik was zo verliefd dat ik hem niet kon loslaten voor mijn wens. Na drie jaar heerlijk samen genieten kon ik geen baby'tjes en zwangere vrouwen in mijn omgeving meer zien en werd mijn verdriet steeds groter.
Na lang praten en wikken en wegen besloot hij ervoor te gaan. Hij is enig kind en begon na te denken over later en wou mij het liefst van al heel gelukkig zien.
Ik werd snel zwanger en eind 2018 kregen wij samen een zoontje, een mooie baby en een prachtige roze wolk. Echt om van te dromen!
Al snel wist ik dat ik graag nog een kind wou, maar dat ziet mijn vriend tot de dag van vandaag niet zitten.
Ons zoontje praat vaker en vaker over een kleine broer of een kleine zus, zo mooi om te horen maar ook heel pijnlijk.
Ik weet soms niet waar ik met mijn verdriet naartoe moet en we maken er soms ruzie over.
We kozen uiteindelijk samen voor vasectomie door de combinatie van liefde en verdriet, ik omdat ik me geen leven zonder hem kan voorstellen en hij zodat hij geen schrik meer moest hebben dat ik achter zijn rug wel zwanger zou worden.
Een moeilijke en zeer pijnlijke beslissing.
Mensen in mijn omgeving zeggen dat ik het geluk heb om al een gezond kind te hebben, maar dat betekent niet dat het voor mij geen pijn doet …
